De harmonie
André van der Veeke
De harmonie speelt harde eenvoud
alsof een mes de maat voorschrijft
Uniformen van gestolen blauw,
witte leren riemen, bleke gezichten
Slaapverwekkende vrolijkheid,
perfectie van passen en gebaren
En het wonder van hun afwezigheid
terwijl ze daar voorbij stappen
Eerder wilde ik hen al bedanken
voor de onrust in mijn hart
Toen ze de allereerste flarden uit
een hemel naar me toe bliezen
En ik nog niet precies wist in welke
straat ze liepen, over welk wolkenpad
