In 1992 organiseerde ik een pro
ject waaraan zes vrouwen deel
namen. Ik was door Peter Küster-
mann uit Minden uitgenodigd
om een tentoonstelling rond
vrouwen en mail-art te maken.
We werkten een half jaar samen
via een roulerend systeem met 6
mappen en 36 vellen papier. Het
thema was de 'Metamorphoses'
Tegel aan 'De Watertoren' in Vlissingen. van Ovidius. Er ontstond een in
tensieve samenwerking tussen de
vrouwen. Vol verbazing merkte
ik echter hoeveel weerstand dit
project bij sommigen opriep.
Een project per post met slechts zes deelnemers; dat druiste regel
recht in tegen het vrije en uitnodigende karakter van mail-art.
Bovendien waren alleen vrouwen bij het project betrokken.
De vraag die opkomt is of je dit project als mail-art kan beschou
wen. De basis van mail-art is het per post versturen van werk naar
een ander. Het is in kringen van mail-artbeoefenaars een traditie
geworden dat iedereen aan een willekeurig project kan meedoen.
Vrijheid, internationaliteit, communicatie en post, daar draait het
bij mail-art om. Maar is een 'tegelproject' of het 'Ovidius' project
geen mail-art meer omdat er sprake is van een beperkt aantal deel
nemers? Dat lijkt mij van niet.
Elke keer als ik het door mij ge
plaatste tegeltje zie, krijg ik een
tevreden gevoel. Ik heb het ding
onder een oer-Hollandse brug
geplakt, zodat je het goed kunt
zien als je onder de brug door
vaart of schaatst. Het is natuur
lijk een mooie gedachte dat er
op honderd verschillende plaat
sen op deze wereld tegeltjes han
gen die op dezelfde dag geplaatst
zijn.
43
