Hij debuteerde al voor zijn twintigste met zijn surrealistische verzen
en eindigde in het jaar van zijn dood met het beroemde hoorspel
Under Milk Wood. Hij zelf karakteriseerde zijn gedichten als 'state
ments on the way to the grave'. Ze hebben het volgende op zijn
plaquette aan de muur van het Chelsea Hotel geschreven:
'Dedicated to the memory of Dylan Thomas.
Who lived and labored here at the Chelsea Hotel
and from here he sailed out to die.
En het verhaal van het Chelsea gaat verder. Muziek maakte het
oude hotel nog beroemder. Bob Dylan bijvoorbeeld, zong in het
nummer Sara:
'Stayin' up for days in the Chelsea Hotel,
writing Sad-Eyed Lady of the Lowlands for you.'
En de zanger Leonard Cohen over zijn verhouding met de popster
Janis Joplin:
'I remember you well in the Chelsea Hotel
you were talking so brave and so sweet
giving me head on the unmade bed
while the limousines wait in the street.'
Wat biedt Hotel Chelsea de geïnteresseerde voorbijganger vandaag?
Je moet het ongrijpbare niet begeren. Achter deze harde bakstenen
hebben golven creativiteit gespoeld. Meer misschien, dan op welke
plaats ook ter wereld. Het heeft gezinderd, hier zijn meesterwerken
gemaakt. Dat kun je signaleren, dat kun je benoemen, maar meer
niet. "Het was een nooit ophoudend feest," schreef Arthur Miller.
En dat was dat. Je kunt er op een mooie zondag gewoon voorbij
lopen. Maar kijk dan even naar die kleine plaquette van Dylan
Thomas. Hij zeilde van hier zijn dood tegemoet. Zo mooi.
We kopen burgers bij het Leaping Frog Café in Central Park en eten
ze op in een prieeltje. Op deze doorschijnende dag zit iedereen in
het park, lijkt het. De saxofonist bij het hek speelt 'Yersterday' en
stopt een kwart noot lang, elke keer wanneer iemand een muntje in
zijn kist gooit. Sommige mensen dragen een klein parapluutje als
een hoed op het hoofd, het is warm en mensen likken ijsjes. Het is
druk met rolschaatsers.
Het park is een goede plaats om te zijn. De drukke stad lijkt heel ver
45
