echter geen minuut zorgen want, zo stond in kapitalen afgedrukt:
'Ik ben te vet om gebraden te worden.' Compleet met foto van een
vrolijk lachende moordenaar.
Sinds 1949 verscheen in Europa een dagelijkse internationale editie,
die in 1966 opging in de New York Herald Tribune-Washington
Post-combinatie en de naam International Herald Tribune kreeg.
Volgens veel journalisten is dat op dit moment de beste krant ter
wereld. En als je goed kijkt naar deze bombasten gevel, naar de
starre zuilen, dan proef je het ook. De degelijkheid.
Truman Capote lezen op je New Yorkse bed terwijl de show van
David Letterman op de tv draait. De studio waar dat wordt opge
nomen is slechts drie straten verder. We raakten hier om de hoek
verstrikt in een oploopje van heel jonge meiden die krijsend en hui
lend spandoekjes en bordjes hieven. We vernamen al snel dat hun
idolen, de Backstreet Boys, op dat moment boven in de studio van
MTV op Times Square opnamen maakten voor een clip. Op de
eerste verdieping zagen we een glazen gevel met tv-camera's er
achter en hip gekleed volk. Elke keer dat er iemand naar voren
kwam die een bandlid kon wezen, rees er een hoog gegil uit de
kelen van de meisjes van een hysterisch gehalte dat ik enkel kende
uit het Polygoonfilmpje waarin The Beatles landden op Schiphol.
Zo is het zondag geworden. Over schone straten liepen tienduizen
den mensen. We keken zevenenzeventig verdiepingen omhoog naar
de roestvrijstalen spits van het Chrysler Building, het leek een
sprookje. Dat, en de blinde stegen, de zwarte ramen van limousines,
de gangsterlocaties. We vroegen ons af of we niet door een strip
verhaal liepen.
Misschien hebben we Willem-Alexander wel met zijn nieuwe meis
je zien rolschaatsen langs de oevers van de Hudson op die dag dat
de helikopters als vlinders tussen de wolkenkrabbers kropen. Ja,
waarschijnlijk was hij het wel. Maar we dronken cappuccino en
New York was groot. Het waren roerloze momenten, de stad vroeg
om zoveel tijd. Nooit was een week zo vol van dingen.
48
