drama. Dat maakt dan ook mijns inziens het bijzondere uit van
L'Histoire du Soldat; het is een mengvorm van episch drama: de voor
lezer vertelt en vertelt steeds verder, maar komt in wezen nooit ver
der; hij kan alleen maar in herhalingen vallen. In zoverre is het spel
cyclisch van aard: elke speelscène is een variatie op de strijd tussen
de mens en het kwaad. Elke speelscène vertoont in zijn opbouw een
vrij traditionele ontwikkelingslijn: stemmingsinleiding, expositie,
crisis en nederlaag van een van de hoofdpersonen. Die nederlaag is
echter nooit definitief zoals in het klassieke drama. Met het open
einde kondigt dit verwarrende en soms bizar lijkend spel het moder
ne theater aan. Zoals ook de vertaling van Nijhoff de dichter van zijn
grote epische gedichten Het Uur U en Awater al in de kiem aankon
digt. Maar dit aantonen valt buiten het bestek van dit artikel.
Bronnen
- De Geschiedenis van den Soldaat - C.F. Ramuz,
vertaling Marinus Nijhoff, Verzameld Werk, dl. Ill, 1954
- Dramaturgie - Balthazar Verhagen en W. Pos, 2de druk, 1963
- Histoire de la Littérature en Suisse Romande - Roger Francillon
- De dingen waarop men leeft - Maurice Roelants, De Gids, 1953
27
