binnenwegen. Het werd aanmerkelijk warmer, en ik speelde onder
wijl op mijn 'mondtrom' enkele geïmproviseerde pastorales.
Tegen twaalven naderden we het dorp Boekhoute dat we als pleis
terplaats kozen. Een bezoeker zou het niet verwachten maar pal
naast de dorpskerk lag een grote vissersboot op het droge. De carrus
navalis, de scheepswagen van het carnaval Nee. Ooit stond Boek
houte middels een vissershaven en de Braakman met de zee in
verbinding. Dit gegeven is bewaard gebleven in de naam van een
noordelijker gelegen perceel dat Bouchauterhaven (bij het lezen van
deze naam ontkom ik het niet, even te moeten denken aan een
Franstalig woord, zoiets als bouchaut). Maar de vissershistorie kwam
nog op een andere manier onder onze aandacht: in de hoofdstraat
van Boekhoute werden de voorbereidingen getroffen voor de jaar
lijkse 'Gernaart-fjeesten' (garnalen-feesten).
De eerste duidelijke afwijking in de parallel met Ramuz' soldaat die
op tocht ging om in Sluis zijn moeder te bezoeken, was dat vanuit
Sluis mijn moeder tot aan Boekhoute was gekomen om mij te be
zoeken. We vierden de ontmoeting met koffie, enkele hapjes en veel
bronwater.
Voordat we het dorp weer verlieten moest er nog een klein ritueel
worden afgehandeld. Voor de kerk stond het borstbeeld van de
notoire, inmiddels overleden dorpsmusicus Prudent van Hyfte
(1916-1989), wie ik persoonlijk in mijn jeugd heb gekend. Prudent
kwam eind jaren zestig regelmatig in het Sluise café van mijn ouders
om op trouwfeesten en kermisdagen accordeon te spelen. Hij gold
als één der eerste Z/ve-muzikanten in mijn jeugd die ik observeerde.
Ik vergeet de heel stille, vriendelijke aanblik van deze man niet;
hij had een fors postuur, en hij droeg licht glanzende, achterover
gekamde haren. Als tegenprestatie voor zijn accordeonmuziek
plaatste ik tegen zijn borstbeeld in Boekhoute mijn mondharp-cd uit
1997, uiteraard met het risico dat deze door een willekeurige passant
kon worden meegenomen.
De wassink Wassink beleefde opdringerige knieënpech. Mijn moeder
bleek een soldatenmoeder, en greep uit haar auto het nodige middel:
een spuitbus reflex-spray voor de spieren. We namen afscheid en de
looptocht zette zich voort met de vertolking van een mondharp
mars, alhoewel de Königsmarsch van Igor Strawinsky hier wellicht
beter op zijn plaats was geweest. Het weer werd mooier dan het al
was, warm zelfs. Het landschap veranderde hier en daar in enkele
30
