had hij zijn abonnement opgezegd, hoewel er een hardnekkig ge
rucht ging dat hij regelmatig oude exemplaren bij de buurvrouw uit
het vuilnisvat viste. Nadat die daar een einde aan had gemaakt door
de gelezen kranten voortaan binnenshuis op te slaan, werden er naar
verluidt soms nachtelijke raids uitgevoerd op het konijnenhok ach
terin de tuin, waarbij flapoor van zijn ondergescheten Eilandkoerier
werd beroofd. Overigens leken dit soort praktijken schering en inslag
te zijn in deze contreien, want op kantoor had ik meer dan eens
moeten constateren dat Moerbeij mijn papierbak had doorzocht en
reeds weggegooide stukken weer in de bak 'onverwerkt' had gedepo
neerd.
De hele kwestie tussen de Eilandkoerier en Melis liet ik verder on
gemoeid tijdens het interview, al kon ik het niet laten om af en
toe steelse blikken op de tuin van de buren te werpen, waar het
konijnenhok nog juist zichtbaar was. Met de voorbereidingen tot het
nemen van de foto na het gesprek keerde de spanning in het vertrek
onmiddellijk weer terug. Melis stond er op om dit keer met zijn tuba
in de krant te komen, zodat iedere lezer van de Eilandkoerier zou kun
nen zien dat het blad er twee jaar terug deerlijk naast had gezeten.
Om de grote, rood aangelopen man met het instrument op de foto
te kunnen krijgen, was ik genoodzaakt een aantal passen achteruit te
doen. Terwijl ik door de lens keek en probeerde scherp te stellen op
Melis' vollemaansgezicht en niet op zijn enorme bierbuik, werd ik
mij ervan bewust dat ik op of in iets zachts stond.
Luidkeels jankend schoot een hondje onder mijn voet vandaan, on
derwijl de vloerbedekking bevuilend. Melis slaakte een enorme vloek
en haalde tevergeefs met zijn klomp uit naar het beestje, waardoor
hij zijn evenwicht verloor en achterwaarts tegen de vitrinekast met
Excelsior-bokalen donderde.
Op het in stukken vallen van de wisselbeker van het jaarlijkse
muziekconcours van Steenbergen volgde een ongemakkelijke stilte,
slechts onderbroken door het verwijderde gepiep van het hondje.
Grommend aanvaardde Melis mijn uitgestoken hand, zodat hij weer
met beide benen op de grond kwam. Het was duidelijk dat dit voor
val geen verbetering in zijn relaties met de pers betekende. Met een
gemompeld "ik stuur de rekening wel naar Moerbeij" ging de dorps
vete een nieuw hoofdstuk in.
Juist voor het debacle met het hondje had ik nog kans gezien een
foto te schieten. Daarmee moest de Eilandkoerier het maar doen, be-
45
