voorbij. Zijn enige daad stelt hij helemaal op het eind, maar ook dat
is dan nog de daad van een heel klein kind. Het boek gaat vooral
over de ambities van Stuurpiek, een jongen die kost wat het kost
hogerop wil komen en daardoor het verval doet versnellen. Over
bedienden die vastzitten in hun rol, maar daarbinnen heen en weer
worden geslingerd door gevoelens. Over een graaf die machteloos
vastzit in tradities, depressief en uiteindelijk waanzinnig. En over al
die andere markante personen: de twee zusters van de graaf die hun
keren naar de macht die ze niet hebben, de dokter, freule Fuchsia,
die jong is in een oude, verkruimelende wereld.
Het boek werd geprezen door bekende literatoren als Graham Greene,
Henry Reed en Elizabeth Bowen; Anthony Burgess noemde het een
moderne klassieker, maar toch verkocht het maar matig. Datzelfde
gold ook voor het tweede deel, Gormenghast (1950), ook al werd dat,
evenals Peake's gedichtenbundel The Glassblowers, bekroond door de
Royal Society of Literature. De smaak van zijn tijd was tegen hem,
vond hem te romantisch. Sommigen vonden hem een schrijver van
slechte griezelverhalen.
Peake had wel succes als illustrator en had inmiddels tal van be
roemde boeken geïllustreerd, zoals Alice's Adventures in Wonderland
en Through the Looking-Glass (1946), The Rime of the Ancient Mariner
van Coleridge (1943), de Household Tales van de gebroeders Grimm
(1946), Dr. Jekyll Mr. Hyde (1948) en Treasure Island (1949) van
Stevenson. Desondanks schrijft hij verder. Hij begint aan een toneel
stuk te werken en in 1953 verschijnt Mr. Pye, dat eindigt in de ramsj,
maar dat later volgens sommigen Salman Rushdie heeft beïnvloed
bij het schrijven van The Satanic Verses. En in 1954 begint Peake aan
een derde boek over Gormenghast, Titus Alone. Hij heeft dan al last
van trillende handen en kan zich moeilijk concentreren, het begin
van de ziekte van Parkinson.
Na veel afwijzingen komt het toneelstuk The Wit to Woo in 1957
toch op de planken, maar ook dat brengt hem geen succes. Peake
stort in en komt in verschillende verpleegtehuizen terecht. Na zijn
thuiskomst weet hij met veel moeite Titus Alone te voltooien, dat
in 1959 verschijnt. Daarna gaat zijn gezondheid snel achteruit, uit
lopend in een lange tocht door deprimerende verpleegtehuizen, in
één waarvan Peake in 1968 overlijdt.
Peake werd geprezen en beïnvloedde veel auteurs, vooral ook in het
genre van de fantasy. Michael Moorcock, die bevriend met hem was,
52
