hielden, aangezien de eersten alle lijfgoed en andere noodzakelijke
attributen droegen. Chinese functionarissen, gehard door de reali
teit, controleerden bewijzen van toegang en bestemmingen op het
roestige schip. Boven of beneden, beslisten ze met een enkel hand
gebaar. De meeste Chinezen bleven beneden, alwaar zich hun som
bere 16-persoons slaapzalen bevonden temidden van de deernis
wekkende openbare toiletten die nu al een penetrante stank uit
wasemden.
Wij klommen omhoog, bestegen ijzeren trap na trap, waarbij op elke
verdieping een peertje meer ging branden. Onze bestemming baad
de in een zee van licht: de eerste klas, een verheven verdieping, deze
voor stervelingen hoogst mogelijke etage, waarboven zich alleen nog
het magische niveau bevond waar de magistraten, de bestuurders
van het schip zich ophielden, alsook het niet minder magische
karaoke-café, dat gedurende de gehele reis ongezien en onbereikbaar
bleef voor elke schepeling. Nu was het tijd om af te rekenen met de
dragers die zich plots lastig opstelden; de vooraf gemaakte prijs
afspraken vergeten leken te zijn, maar uiteindelijk toch noodge
dwongen genoegen namen met de drie geboden guldens voor hun
rugbrekende werk, daarbij een handje geholpen door een jonge
Chinees, die de scheepsdokter bleek te zijn. "Yes...," straalde de
dokter nadat hij met vurige blikken, gebaren en stemgeluiden een
Chinese opera waardig, de armzaligen buiten gewerkt had.
"Are you from?" informeerde de geneesheer in het gewoel van pas
sagiers die nu puffend onder de last van de eigen bagage een sleutel
van hun verblijf probeerden te bemachtigen bij de juffrouw met de
emmer sleutels.
"Tokio," antwoordde ik, omdat ik al een paar biertjes op had en om
dat een kleine Japanner met een gigantische camera met telelens op
zijn buik mijn ribbenkast probeerde te doorboren.
"No...," schaterde de dokter. "You not from Japan. I can see that...
You look nice!"
Waarmee hij bevestigde dat Chinezen behoorlijk de pest hebben aan
Japanners.
"Later, dokter. Now I must first plassen," riep ik de opdringerige
chirurgijn toe, die blijkbaar verlegen zat om een praatje.
"OK. Later. If you need me, you can always find me here." Hij wees
met een breed gebaar naar het minuscule hokje van de gangbewaak
ster (die juist een sleutel overhandigde aan mijn 'roommate' Mark)
en dat hem blijkbaar ook als praktijkruimte diende.
21
