Misschien had het meisje de muziek te vaak gehoord of was ze teveel
verdiept in haar lectuur. Onze groet werd tenminste niet beant
woord. Buiten werden we meedogenloos aangevallen door de hitte.
Op een van de wrakkige caravans stond: 'This is the Church of
Christ'. Tevreden constateerde ik dat de kerk op instorten stond.
Na ruim twee uur rijden bereikten we Green River, een verzamel
plaats van supermarkten en outletstores. Op het gigantische parkeer
terrein hadden we geen moeite de auto kwijt te raken en vervolgens
boodschappen te doen. Bij terugkomst raakten we in gesprek met
een aardige zonnebloempitten etende Amerikaan. Hij bleek de base-
ballcoach van die stad te zijn. Gastvrij als Amerikanen zijn, nodigde
hij ons uit om diezelfde avond een wedstrijd bij te wonen van zijn
club. In de dug-out. Amerikaanser kan bijna niet.
Rock Springs bevat alle ingrediënten die je al snel doen besluiten
nooit meer deze kant van Amerika op te gaan. Het stadje is een des
perate verzameling stoffige grauwe gebouwen, ingeklemd tussen vier
Interstates en een spoorlijn waar 24 uur per dag continu trucks en
trains overheen denderen Het was 42 graden. De camping waar we
overnachtten lag net buiten de stad langs een van de drukste snel
wegen plus de spoorlijn en naast zeven gastanks die lekten en dus
stonken. Die nacht zat ik gefascineerd te kijken naar de felverlichte
trucks en treinstellen van soms meer dan een halve kilometer lang.
Ik was verbijsterd toen de campingbeheerder de volgende morgen
zijn schouders ophaalde en nauwelijks scheen te begrijpen waar ik
me druk om maakte. Er was veel verkeer, dat wel. Maar niet meer
dan anders.
De avond ervoor hadden we besloten in te gaan op de uitnodiging
om de baseballwedstrijd te bezoeken. We reden het plaatsje in, zoch
ten ons verloren naar een baseballstadion en kwamen er na twee uur
achter dat we vijf kilometer verderop moesten zijn, een eind buiten
de stad.
Het weerzien met de coach was teleurstellend. Hij wekte de indruk
verbaasd te zijn dat we zijn uitnodiging serieus hadden genomen.
Enigszins geïrriteerd hoorde hij ons verhaal over de zoektocht aan,
terwijl hij voortdurend zonnebloempitten at en met een scheef oog
naar de verrichtingen van zijn pupillen keek. Die waren niet best. Ze
stonden op dat moment met 12-0 achter. Zijn zus was er ook en nam
het van hem over. Ze had veel gehoord over Holland.
'I love your country,' riep ze kwijlend maar we moesten haar even op
14
