Naschrift
In het voorjaar van 1994 wijdde het tijdschrift Poetry Review een
speciaal nummer aan de jongste generatie Engelse dichters. Onder
de noemer New Generation Poets werd een twintigtal dichters uit
gekozen die, volgens inleider Peter Forbes, als belangrijkste kenmerk
het vrijwel ontbreken van gemeenschappelijke kenmerken heeft.
Moniza Alvi is een van de opvallendste en meest getalenteerde dich
teressen uit deze stoet bontgekleurde individualisten.
Zij werd in 1954 geboren in Lahore, Pakistan, maar verhuisde reeds
als baby met haar ouders naar Engeland. Als dichteres deed zij voor
het eerst van zich spreken door het winnen van de Poetry Business
Competition (1991). De winnende gedichten werden opgenomen in
haar eerste officiële, bij de Oxford University Press uitgegeven bun
del The Country at My Shoulder (1992), die werd genomineerd voor de
T.S. Eliot Prijs. In 1996 verscheen A Bowl of Warm Air, eveneens bij
de Oxford U.P. Nadat deze uitgeverij besloot met zijn poëziereeks te
stoppen, stapte Alvi over naar Bloodaxe, bij wie in 2000 Carrying My
Wife en in 2002 Souls verschenen. Deze laatste bundel werd be
kroond met de Cholmondeley Literature Award 2002.
Een van haar thema's is de band met haar geboorteland. Aanvanke
lijk was Alvi zich, zoals ze zegt in een interview met de BBC, weinig
bewust van haar bi-culturele achtergrond. Haar Pakistaanse vader en
haar Engelse moeder vestigden zich na hun terugkeer uit Lahore in
Hatfield, Hertfordshire, waar zij in haar eigen woorden 'a fairly typi
cally English 1950s/1960s upbringing' ontving. Hierdoor ontwaakte
het gevoel in zekere zin te verschillen en niet helemaal thuis te zijn
in Engeland pas op latere leeftijd. Toen de interesse in haar oor
sprong was gewekt, schreef zij een serie 'Pakistaanse' gedichten, die
werd opgenomen in haar eerste bundel.
In 1993 bezocht Alvi voor het eerst Pakistan. Daar werd ze zich
bewust van de afstand tussen haar en het land van haar vader. Zoals
ze in hetzelfde interview opmerkt: "When I eventually went to Paki
stan, I certainly didn't feel that was home - I'd never felt so English."
Een ander thema's is de terugkeer tot haar jeugd, die zij vaak door de
ogen van een kind verbeeldt. Veel van deze verzen roepen de sfeer
op van het inmiddels grotendeels verdwenen Engeland van een
halve eeuw geleden. Alvi probeert er ook, zoals zij verklaarde in Poetry
Review, een persoonlijke mythologie in op te bouwen. Zij beweegt
26
