Overstap geboortestad André van der Veeke
Ik kwam rechtstreeks aanzetten uit het jaar 1867. Op bescheiden
schaal had ik de voetstappen van Victor Hugo, patroonheilige van
gemankeerde klokkenluiders, gevolgd. Op een dag in augustus van
het bewuste jaar bezocht hij Zierikzee en had over zowat alles daar
zijn mening geventileerd. In gedachten verkeerde ik nog half en half
in zijn gezelschap in de bochtige straten van het vestingstadje. Tege
lijkertijd vroeg ik me af - terwijl de roltrap me onverbiddelijk naar
een metroperron in Rotterdam-Zuid voerde - of ik wel voldoende
details had buitgemaakt voor een artikel: straatnamen, binnenbrug-
gen, uitspanningen, neoclassicistische onzinpilaren, torenspitsen en
havenpoorten.
Op het ogenblik dat ik voorbij de metalen strip voet op vaste bodem
zette deinsde ik terug vanwege een onbestemd kabaal. Ook ervoer
ik weer even de angst uit mijn jeugd voor de gleuf waarin de ijzeren
treden verdwijnen. Vervolgens vermande ik me en stapte het perron
op. Het lawaai sloeg nu in alle hevigheid over me heen: gebonk op
plaatwerk, klappen op wat dan ook, geschreeuw, uitzinnig lachen,
het geroffel van sprintende voeten. Het duurde een tijdje eer ik be
sefte wat er aan de hand was. Ik was terug in het heden en ook nog
eens terug in mijn geboortestad.
Met een naar ik vreesde wereldvreemde blik loerde ik om me heen.
Een meter of twintig van me vandaan waren enkele tientallen don
kere tieners een wachthok aan het slopen. Antillianen, veronderstelde
ik. Ze gilden elkaar in hun eigen taal toe. De onbegrijpelijke klanken
werden tienvoudig versterkt door de klankkast die het perron bleek
te zijn. Mijn blanke landgenoten stonden er timide bij. Blik omlaag.
Witte knokkels van het stevig omklemmen van hun laatste houvast:
koffertjes, tassen, handtasjes. Een jongen met een buitenmaats
model broek en spijkerjack rende plotseling weg uit het groepje,
stootte een triomfantelijke kreet uit, sprong van het perron op de
rails en wipte even later het volgende perron op. Daar aangekomen
schreeuwde hij een meisjesnaam boven het lawaai uit. De uitver
korene reageerde onmiddellijk door al staande neukbewegingen uit
het hip-hop repertoire te imiteren. De jongen beantwoordde de uit
daging door opnieuw de metrobaan over te steken en vervolgens zijn
soepele lijf ook in een Caraïbische neukhouding te brengen. "1 fuck
you, bitch," brulde hij van het lachen.
29
