brug over te steken mislukt, maar eindelijk, eindelijk arriveerde ze
aan de andere kant van het land, waar wij toen woonden.
Die logeerpartij zou iedereen heugen! Onmiddellijk trachtte Hanna
het huishouden over te nemen, zo heeft mijn moeder getuigd, zodat
die het niet meer uithield en bij mijn vader door het geopende achter
raam een verzoek indiende om zijn zuster subiet terug te sturen.
'Ze komt er wel, ze is flink genoeg, ze heeft andere begeleiders nodig.'
Er gleed een diepe, gekromde schaduw langs de muur en even was er
een orthopedisch knoerpen in het grind achter het huis. Toen was
het geregeld.
Pas tóen ging Hanna naar B. en trouwde met Henk, opzichter van
de krantenbezorgers. Het was het jaar waarin Farfisa transistors in de
accordeon begon toe te passen.
Hanna heeft wel haar moeder trouw verzorgd toen die helemaal
dement werd zeggen ze, maar ik heb dat mens nooit gezien en ik
ontzeg haar het recht om deze delicate historie te ontwrichten; ze
ging trouwens al dood toen ze nog maar tweeënzestig was. Haar
vader, ja, dat weet ik nog wel: die woonde later bij Hanna en Henk
in een alkoof tussen de huiskamer en het echtelijk slaapvertrek van
hun woninkje aan de gracht.
Soms dronk hij een glas pure limonadesiroop uit een tandenborstel
beker, soms schreide hij even en nu en dan klonk een bijbeltekst
door de papierdunne wand, hetgeen beantwoord werd met de ver
smachte stilte die onvernietigbaar is, of door een snuiven van het
ongenaakbaarst dédain; soms door het kreunen en piepen van de
veren omdat Henk, na gezamenlijke lectuur van informatieve boe
ken, het ruggelingse had overgenomen, wat veel genoegen bracht.
Mijn broer zegt dat hij ze later nog eens heeft bezocht in B. Henk
had inmiddels zoveel kranten laten bezorgen dat hij zelf geen weer
woord meer had en zwijgend de afwas deed in de piepkleine keuken,
met een schortje om en vermoedens voor zich uit denkend over
Hanna en zekere bezorgers die godverdomme de ene brievenbus niet
meer van de andere konden onderscheiden, omdat alleen al haar
blik als de zwaartekracht was, als een diepe en zwarte zuiging die
hun hersens in hun ballen had getrokken. Toen ging hij op een dag
naar buiten om onder een bus te lopen.
Op dit punt worden de mededelingen van mijn broer wat vaag, maar
het scheen dat hiermee weer een nieuw en heel anders smakend
hoofdstuk in Hanna's kroniek was opengeslagen. Ze mat zich een
42
