Vitrage uitzicht
Geen woord, nauwelijks een fluistering
ontsnapte aan zijn moeders mond.
Een enkele ogenknip
toen plopte hij er uit,
de natte zijde rond zijn gezicht
in rafels,
een waarzegsterjurk.
Nog steeds verblind, strekte hij
zijn handen naar zijn voeten uit.
'Dus die zijn om op te lopen,'
mompelde hij zachtjes.
Zijn verbazing over de werkelijkheid
een geritsel
in de vroedvrouwjurk. Maar
daarna naaide de naald van stilte zijn
lippen toe. Zijn moeder bevocht het bezoek
met een eindeloze woordenstroom, telkens
herhalend dat hij met de helm geboren was.
Hoe meer tijd verstreek hoe onwaarschijnlijker
haar uitleg,
dus iedereen twijfelde aan zijn verstand.
Met een plotseling fluisteren behoedde
hij het hare. Opgroeiend verwerd het altijd
aanwezige brok in zijn keel tot beton toen hij
doorkreeg dat alle gebeurtenissen gehoorzaam
zijn wildste dromen volgden, terwijl
zijn stem
geen mens in beweging bracht.