Haamstede revisited Ef Leonard Op zoek naar oude foto's van het landje zat ik onze albums door te vlooien. Henk en Jan Peter (nog met baard) bij de pomp, mijn vader en moeder op tuinstoelen voor het wagentje, mijn broer met een dameshoedje op die een gek gezicht trekt, mijn zus Kristien met een dienblad die het trapje van de schaftkeet afdaalt, haar man Gerard, bezig met het maaien van het grasveld, mijn vrouw en ik bij het hek aan de weg. Ik was maar blijven bladeren en hoe meer foto's ik zag, hoe heviger mijn verlangen werd om er nog een keer heen te gaan. Als ik het over 'het landje' heb, slaat dat niet op de afmetingen - het is wel bijna twee voetbalvelden groot - maar de familie noemde het vaak zo en dan klonk het als een liefkozing. Het ligt aan de Strand weg in Haamstede en was eigendom van mijn zus en zwager. We logeerden er vaak, meestal in de caravan. Zovele herinneringen had ik er liggen. De mist die vanuit zee over de duinen omlaag kwam rollen. De Beatles die in de verte de pas uitgekomen plaat Hey Jude zongen met het almaar herhaalde taataataa-tatatata-tatatata Hey-ey Jude. Volleyen en voetballen op het veldje achter het huis. Feesten met de hele familie als er iets te vieren viel, een zoveeljarige bruiloft of een verjaardag met stip. Dat was nu allemaal voorgoed voorbij. Het terrein met alles erop, inboedels incluis, was verkocht. En weer doorverkocht zoals tegenwoordig vaak gebeurt. Ik belde mijn nicht Margo om te vragen of ze wist wie de huidige eigenaar was en ze had me zijn adres gegeven. Zijn huis stond aan de rand van het Bredase Mastbos voorbij een bocht in de brede, door coniferen geflankeerde oprijlaan. Meneer was thuis, zei het meisje en ik werd binnengelaten in een kamer van misschien meer dan zestig vierkante meter groot die door een binnenhuisarchitect moest zijn ingericht. Alle dingen die er stonden en hingen waren zo op elkaar afgestemd dat niets je blik ook maar even vasthield. Meneer kwam binnen door een deur die ik niet had opgemerkt. Hij had een oud tweedjasje aan en zijn broek zat vol kreukels. We stel den ons aan elkaar voor. Daarna wuifde Haverkamp me naar een van de ongemakkelijke designstoelen en zei: "Jij wou het terrein nog es zien, hè? Waarom eigenlijk, man?" "For sentimental reasons," zei ik met een geforceerde glimlach. "Mm, had die familie van jou het maar direct aan mij verkocht. Ik 9

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2003 | | pagina 9