weg kunnen sturen. Opgelucht snelde ik langs de rijen, gaf aanwij zingen en zag tot mijn vreugde dat er aardige tekeningen ontston den. Alleen twee dikke Turkse meiden staarden lijdzaam naar het bord. Een van de twee had een kast getekend en op het papier van de ander stond enkel een naam met letters in verschillende kleurtjes. 'Zo, jij schiet al op/ zei ik. 'Ik weet niets van zolder,' antwoordde ze. 'Teken maar oude kleren die er als spoken uitzien,' zei ik en liep weer verder. Uit mijn ooghoek merkte ik op dat Serge in een Donald Duck zat te lezen. 'Ben je al klaar, Serge?' 'Ik vind dit goed genoeg.' Op zijn blad stonden twee koppoters te kijken naar een derde figuur die vanaf een balk aan een eindje touw bengelde. Een grote tong hing uit zijn mond. 'Griezelen op zolder,' zei hij. 'Vet hè?' En daarna dook hij weer in zijn strip. 'Geef het lijk nog een mooi kleurtje,' was mijn advies. Toen de bel ging, maakte ik bij wijze van grap een hevige schrik beweging. 'Nu al,' brulde ik. 'Wat gaat de tijd toch snel als het gezellig is. Nou, opruimen dan maar. Serge, jij blijft nog even.' De klas stroomde leeg. Van louter opluchting begon ik lollig te doen tegen een groep meisjes. Even later kwam de directeur de fuck- you-kid afleveren. 'Ik heb deze jongeman ernstig toegesproken,' zei hij met een knipoog en maakte dat hij wegkwam. 'Hier heb je een blaadje,' zei ik tegen de jongen die met een verongelijkt gezicht op zijn stoel ging zitten. 'Schrijf maar 200 keer: Dit mag ik niet denken, zeggen of schrijven: fuck you!' Hij pakte een blaadje uit zijn klapper, schreef de zin op en stak toen zijn vinger omhoog. 'Meester, ik mag het niet schrijven, maar ik heb het nu toch gedaan. Krijg ik nou weer strafwerk?' 'Laat me eens kijken,' zei ik. Ik pakte het blaadje op en las de regel hardop. 'inderdaad,' zei ik. 'Nu heb je het weer gedaan, dat wordt dus 400 keer.' 23

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2003 | | pagina 23