Zeeland, het lag altijd naast de deur maar ik kwam er nooit. Als
alle jongvolwassenen vierde ik mijn vakanties verder weg, in Spanje,
Portugal of Griekenland. Zelfs het lange weekend Hemelvaart, dat ik
meer dan een decennium met een door vriendinnen en kinderen
steeds verder uitdijende groep vrienden genoot, moest in het bui
tenland worden doorgebracht, in de Ardennen. Tussen die vakanties
was er het werk en dat bracht me naar Amsterdam, Zwolle, Den
Haag, Weert, Gouda, maar nooit naar Zeeland. Het gaf me een goede
reden om lekker centraal te blijven wonen, in Utrecht. En de pen
tekening van Boogmans hing bij moeders in de kamer, waar ik al
lang niet meer thuis was.
Zag ik als een soort buurman Zeeland over het hoofd, ook de Zeeu
wen zelf bleken dat te doen. In grote aantallen trokken ze weg, naar
gebieden waar meer werk was, naar centralere delen van het land, en
ook zij vierden vakantie in Noorwegen of Griekenland. Behalve de
jaarlijkse vakantiegangers kwamen er weinigen voor in plaats. Een
leegloop die het provinciale bestuur probeerde te stoppen met recla
mespotjes, waarin Zeeland als een aantrekkelijke locatie voor wonen
en werken werd afgeschilderd. In het televisieprogramma B&W gin
gen Zeeuwse voorstanders in discussie met Zeeuwse tegenstanders.
Een van de tegenstanders was de dichteres Johanna Kruit, maar
tegen de bestuurder en de zakenman delfde de dichteres het onder
spit. De witregels van de poëzie gaven te veel ruimte aan de PR-
slogans en de strofen van het gevoel werden opgebroken tot losse,
weinig overtuigende statements.
Er is geen verband tussen dit PR-offensief en mijn steeds vaker afrei
zen naar Zeeland. Zeg ik. Eerder zal het aan mijn betrokkenheid met
Ballustrada zijn te wijten. Want na de pentekening van Boogmans
strikte Zeeland mij opnieuw met de kunst, zij het nu niet de beel
dende maar de literaire. Maar een mens zegt zoveel en de paden van
beïnvloeding zijn kronkelig en ondoorzichtig. Misschien zijn het wel
die duistere wezens uit de diepte van de zee, stammend uit vroeger
tijden, toen de delta nog zo in beweging was, weer tot leven geroe
pen toen ze opnieuw huizen tot hun beschikking kregen.
Feit is dat ik plotseling vakanties in Zeeland ging doorbrengen, nu
meer dan ooit tevoren. Een huisje bij het strand is wel lekker met
kleine kinderen en al ben ik geen liefhebber van vakantieparken, ze
hebben wel speeltuintjes en allerlei activiteiten voor de jeugd. En
sinds de groep waarmee ik altijd ten Hemelvaart ging door allerlei
omstandigheden opbrak in kleinere groepjes, een paar jaar geleden,
30
