wordt het lange weekend in Zeeland doorgebracht. De kinderen wil len schelpen en haaientanden zoeken en als ouder heb je je daar in te schikken, hetgeen mij in dit opzicht niet moeilijk valt. Dit jaar werd het Breskens. En Zeeland gaat door. In Netwerk wordt aandacht besteed aan Zee land als het Florida van Nederland. Steeds meer ouderen gaan er genieten van een rustige oude dag. Interviews geven aan dat er in dat kader nog wel het een en ander moet worden geoptimaliseerd: de gezondheidszorg moet daar beter op worden afgestemd en meer ge lijkvloerse aanleunflats zijn wenselijk. Wanneer ik de volgende dag met mijn vrouw en twee dochters naar mijn moeder rijd, staan we natuurlijk weer in de file. Enkele kilo meters sukkel ik voort naast een witte vrachtwagen, waarop in grote zwarte letters 'Goes' staat. We hebben de radio aan, nu niet Radio Een maar Radio Drie, want mijn vrouwen luisteren zó graag naar muziek, dat ze het zwakzinnige gebabbel van de diskjockeys op de koop toe nemen. En ook via die popzender trekt Zeeland mijn aan dacht, want bij de reclames na het nieuws vraagt een mij onbekende man of ik ook in Zeeland ben. Eenmaal bij mijn moeder, met een kop koffie op de bank, gaat mijn blik automatisch naar de plek waar altijd de pentekening van Boogmans hing. Maar hij is verdwenen. In plaats daarvan hangt er een fotocollage van Trix, het hondje van mijn moeder dat enige tijd geleden is ingeslapen. Ik vraag waar de pentekening is gebleven en krijg hem even later toe gestopt, als voorschot op mijn erfenis. 31

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2003 | | pagina 31