wordt het lange weekend in Zeeland doorgebracht. De kinderen wil
len schelpen en haaientanden zoeken en als ouder heb je je daar in
te schikken, hetgeen mij in dit opzicht niet moeilijk valt. Dit jaar
werd het Breskens.
En Zeeland gaat door. In Netwerk wordt aandacht besteed aan Zee
land als het Florida van Nederland. Steeds meer ouderen gaan er
genieten van een rustige oude dag. Interviews geven aan dat er in dat
kader nog wel het een en ander moet worden geoptimaliseerd: de
gezondheidszorg moet daar beter op worden afgestemd en meer ge
lijkvloerse aanleunflats zijn wenselijk.
Wanneer ik de volgende dag met mijn vrouw en twee dochters naar
mijn moeder rijd, staan we natuurlijk weer in de file. Enkele kilo
meters sukkel ik voort naast een witte vrachtwagen, waarop in grote
zwarte letters 'Goes' staat. We hebben de radio aan, nu niet Radio
Een maar Radio Drie, want mijn vrouwen luisteren zó graag naar
muziek, dat ze het zwakzinnige gebabbel van de diskjockeys op de
koop toe nemen. En ook via die popzender trekt Zeeland mijn aan
dacht, want bij de reclames na het nieuws vraagt een mij onbekende
man of ik ook in Zeeland ben. Eenmaal bij mijn moeder, met een
kop koffie op de bank, gaat mijn blik automatisch naar de plek waar
altijd de pentekening van Boogmans hing. Maar hij is verdwenen. In
plaats daarvan hangt er een fotocollage van Trix, het hondje van
mijn moeder dat enige tijd geleden is ingeslapen.
Ik vraag waar de pentekening is gebleven en krijg hem even later toe
gestopt, als voorschot op mijn erfenis.
31