In de Market Hall onder het Confederate Museum - alweer aan
Meeting Street - vind je een zonderling souvenirwinkeltje, 'The Old
Historie View' of iets dergelijks geheten. Hier reikt de trots op het
Geconfedereerd verleden tot aan het plafond. Er zijn boeken, kalen
ders, petjes, schorten, spellen, plaatjes, stickers, portretten, emble
men, pamfletten, nagemaakte uniformstukken en Zuidelijke apolo
gieën - en overal schettert de toenmalige Vlag, de Stars en Bars met
de omineuze dertien sterren van de afgescheiden staten je tegemoet.
Het Confederate Museum zelf wordt sinds 1898 gedreven door de
'Daughters of Confederacy'. Deze organisatie van nakomelingen van
Zuidelijke soldaten houdt het Geconfedereerde erfgoed in ere, maar
zet zich ook in voor algemene patriottische doeleinden ten behoeve
van de Verenigde Staten en haar krijgsmacht: een historische contra
dictie aan de basis van een club met een conservatieve, cultureel-
filantropische missie van gewapend beton.
Het uit één zaal bestaande museum is dus een privé-instelling en
dat is te merken ook. Een grote tegenstelling met de staatsmusea die,
rijkelijk van federale fondsen voorzien, elders in den lande het evan
gelie van de Verenigde Staten uitdragen.
De houten vloer van het Confederate Museum kraakt alsof je de
beenderen van de gesneuvelden betreedt; de houten vitrines stam
men kennelijk deels nog uit het stichtingsjaar, wanden en uitstal
kasten zijn overvol van vlaggen, sabels, uniformen met kogelgaten,
gehavende battle flags, scheepsmodellen, portretten, brieven en
autografen, knopen, brokken ammunitie met bijbehorende anek
doten op vergeeld papier, de Colt van kolonel die-en-die, boeken
kasten met verzuurde standaardwerken als The Rise and Fall of the
Confederate Government van Confederatiepresident Jefferson Davis
himself.
Ook mijn nieuwe held Henry Timrod is present, als auteur van de
tekst op het Confederatiemonument in Columbia, South Carolina.
Op deze plaats gelooft men stellig niet dat hij voor één achtste 'ge
kleurd' bloed had, zoals een peloton verhitte historici heeft trachten
te bewijzen of juist weerleggen.
De twee mollige dames die vanachter een tafel de scepter over deze
tempel zwaaien, stammen duidelijk uit een andere sociale klasse dan
de gids van het Nathaniel Russell House; hün accent is vet. Deze
50