altijd jonger uit dan ik ben. Ik voel me ook niet oud, maar moet
toch vaststellen dat jeugdige dames alhoewel steeds vriendelijker
ook steeds afstandelijker worden.
Ik zal slechts op één vraag ingaan:
In welk opzicht voel je je tekort schieten?
In alle opzichten. Maar dat komt me goed uit, ik kan tegen mezelf
blijven zeuren, en dat is heb ik gemerkt een vruchtbare grond voor
literaire teksten. In de periodes dat ik met mezelf en de omgeving en
het leven enigszins verzoend ben (uit vermoeidheid vermoed ik,
door geblaseerdheid, of omdat ik afgeleid word door bijvoorbeeld
schitterende resultaten van mijn favoriete voetbalclub, of een nieu
we vriendin, ik noem maar wat) val ik ook onmiddellijk zonder stof
om te schrijven. Ik ben tekort geschoten tegenover mezelf, merk ik,
als ik voor het slapen gaan in het eigen herte kijk, en me herinner
waarvan ik allemaal gedroomd heb, wat mijn vaste voornemens
waren, wat ik gerateerd heb. Als ik me realiseer hoezeer ik niet aan
de verwachtingen van anderen heb kunnen beantwoorden, hoeveel
pijn ik aan vele anderen heb veroorzaakt. Ik heb nooit anderen
bewust benadeeld, integendeel, ik ben altijd een heel 'softe' geweest,
maar het belet niet dat ik uit egoïsme, lafheid, luiheid, anderen soms
in de steek heb gelaten, heb bedrogen, heb teleurgesteld. Dat is jam
mer. Mijn studies zijn mislukt, ik ben heel mijn leven een lagere
ambtenaar geweest, heb niet eens mijn nochtans bescheiden jeugd
dromen kunnen verwezenlijken (tramconducteur worden bijvoor
beeld, of martelaar, of piraat), mijn huwelijk was geen drama maar
veel meer ook niet, ik heb ooit mijn auto total-loss gereden, ik heb
geen fortuin gemaakt, kan niet wedijveren met Georges Simenon
wat het aantal en de kwaliteit van geschreven romans betreft, zelfs
niet wat geneukte vrouwen betreft, ik leef niet op een berg zwart
geld, ik spreek geen zeven talen, ik draag een bril, ik heb hoogte
vrees. Ik kijk regelmatig in de spiegel, ik ben dus ook een beetje een
masochist.
34
