Arjaan van Nimwegen Aan Renate R./D. Die naam bloedrood, pianistiek gefonkel, of barre rotsen onder Schotse kou: twee edelstenen voor eenzelfde vrouw, tranquilla in journalistiek gekonkel. Wie je bestrijdt, wie je beschermen wou, in welke bocht, onder publiek gemonkel, jij je ook wringt tot in je laatste kronkel - ik blijf, als iedereen, verliefd op jou, mijn beter, sterker ik, nimmer getemd, nooit uitgeput, hoezeer vermoeid ook door een tweeletterwoord beginnend met een M. Wees maar niet bang, er is nog niets verloren, je bent nog lang niet dood of zonder stem, want wie Renate heet, wordt steeds herboren.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2004 | | pagina 35