"Maar wat?"
"Een verandering.
Die van Aapilattoq zijn zo doordrenkt van de proporties en grandeur
van hun omgeving, dat ze elk langsstomend vaartuig aangrijpen om
de al even kolossale verveling te verdrijven. Het meest verbazing
wekkende: schoonheid went inderdaad razendsnel. Na een paar uur
voorbijschuivende wonderen denk je onvermijdelijk aan de lunch.
De oude Amerikanen schijnen het 't eerst te hebben opgegeven. Je
ziet ze niet meer; ja, 's ochtends schuifelde nog een bejaard echtpaar
aan dek. Het had weinig oog voor de magnifieke omgeving en ge
droeg zich ongewoon ingetogen en rustig, berustend eigenlijk. Als
onder een spiegel van helder ijs schoven ze van de ene ondoorgron
delijke occupatie naar de volgende.
Onverstoorbare inheemsen helpen passagiers uit de tender de natte
steiger op. Qaqortoq blijkt een kleurig stadje, badend in een grijze,
schemerige atmosfeer. De huizen zijn veelal barakken, gemonteerd
op enorme betonnen funderingen. Kriskras staan ze tussen meande
rende asfaltstraten, heuvel op en heuvel af.
Aan de kade, in de buurt van een opvallend stinkende visafslag,
liggen een paar kleine, dode orka's. Uit kogelgaten in hun lijf sijpelt
waterig bloed.
Een Inuit met een lange vlecht op zijn rug en een wijnrood ther-
mospak schopt met een rubber laars zachtjes tegen het kegelachtige
kadaver van één van de vissen, peinzend bijna; sjamaan of lokale
hippie? Hij kijkt ons ineens uit een ooghoek aan en produceert een
knipoog.
Er zijn zelfs twee souvenirwinkels hier; een paar cruiseschepen per
jaar en je kostje is gekocht. We lopen tussen afgrijselijke prullen,
stapels joggingpakken in plastic, zaklampen en batterijen. In een
dode hoek ligt achter een grote stapel sweaters een hoopje pikzwarte
zonnebrillen met brede poten. Schok der herkenning. Zacht glanzen
ze in het licht van de aluminium buddies aan de zoldering van de
ruimte. Sommige zijn aan de benen wat wit uitgeslagen, van andere
vertoont het hermetische glas enkele witte spikkels. Hun accumula
tie tot deze wankele piramide wekt de gedachte dat het zonlicht hier
geen kans krijgt, nooit. Ook al wordt Groenland groener, grijs moet
het blijven.
Als je goed in het glas van zo'n bril kijkt zie je de reflectie van je
27
