eerdere werk. Het bevat twee romans - een nieuwe versie van Een
vrouw alleen en De trots van de morgen - die echter zodanig met elkaar
zijn verbonden dat, net als bij de verhalen in Berlijns blauw en De
blauwe bruidook over één roman kan worden gesproken. De afzon
derlijke romans zijn geschreven vanuit één hoofdpersoon, net als
bij zijn eerste romans het geval was, maar de 'totale roman' beziet
de gebeurtenissen vanuit twee personen, als in Witte gezichten, De
wondere zoon, Berlijns blauw en De blauwe bruid.
De herschreven versie van Een vrouw alleen heeft aan kracht gewon
nen en toont dat Verrips sinds zijn eerste romans is gegroeid: zijn
stijl is helderder en het verhaal zelf komt beter uit de verf. Verrips
deed zijn voordeel met de kritiek op de eerste druk en maakte de
compositie evenwichtig, sprak uit wat eerder werd verzwegen.
De afstand tussen de twee echtgenoten is sinds 1975 groter gewor
den. Johan heeft zich steeds dieper in de Jodenvervolging verdiept,
terwijl Judith daar niets meer over wil horen. Beiden zijn niet in
staat de drijfveer van de ander te accepteren. Dat leidt tot een breuk,
nu niet naar Praag maar naar Canada. Judith blijft alleen achter en
denkt terug aan dezelfde gebeurtenissen die in de eerste versie wer
den beschreven.
De trots van de morgen volgt Johan op zijn reis naar Canada. Hij
zoekt, in een laatste poging haar te begrijpen, de verdwenen zuster
van Judith op. In de gesprekken die hij heeft zijn de Tweede Wereld
oorlog, het communisme en de holocaust de belangrijkste onder
werpen, maar door de entourage van een stuk lopende relatie en de
speurtocht naar de achtergronden van een ander mens, krijgt het
verhaal een bredere thematiek.
Het Utrechts Nieuwsblad stelde dat Een vrouw alleen door het her
schrijven beter was geworden en het totale boek een 'veelomvattend
en rijk karakter' had gekregen. Vrij Nederland vond het boek weinig
oorspronkelijk en de literaire vormgeving te beperkt. Ook De Stan
daard oordeelde het romantechnisch niet perfect, maar vond toch
dat 'Verrips er eens te meer in geslaagd [was] een aangrijpend stuk
persoonlijke geschiedenis tegen de achtergrond van onze tijd in een
uiteindelijk efficiënte romanformule te vatten'.
Axel Radon, de hoofdpersoon in Het verloren huis (Amber, 1988), is
een vage figuur. Na zijn pensionering en het overlijden van zijn
vrouw raakt hij betrokken bij gebeurtenissen die hem eigenlijk niet
raken. Uiteindelijk wordt hij iemand die 'klusjes' voor anderen op-
18
