knapt en daarmee vindt hij weer een zin in het leven. 'Hij rechtte
zijn rug, begreep dat het ergste voorbij was en begon zich af te
vragen hoe hij over het hoofd had kunnen zien, dat je, als er in de
samenleving geen plaats meer voor je was, er maar een moest zien te
maken.'
Het verloren huis is een breekpunt in het oeuvre van Verrips, mis
schien begin van het einde daarvan. Al blijft Verrips zijn thematiek
trouw, over het communisme wordt slechts één opmerking gemaakt
- dat Gorbatsjov niet zo seniel lijkt als zijn voorgangers - en de
Europese Tweede Wereldoorlog komt slechts zijdelings ter sprake.
Via de vrouwelijke hoofdpersoon Eilien richt Verrips zich nu op
de Tweede Wereldoorlog in Azië en dat vormt een spiegel voor zijn
eigen ervaringen. Ook het werk als zin van het leven wordt weer
beleden, zowel door Eilien ('Ruw gesteld komt het allemaal neer op
afkeer van het feit dat heel mijn leven door mijn werk wordt
bepaald', blz. 63) als bij Axel Radon zelf. Ook de onbereikbaarheid
van de ander, zelfs als je op leeftijd bent en een lange relatie achter
de rug hebt, speelt weer een belangrijke rol.
Misschien beschouwde Verrips zichzelf al als iemand die aan het ver
vagen was en maakte hij daarom ook zijn hoofdpersoon vager dan
hij in eerder werk deed. Die vervaging wordt door zijn uitgever nog
benadrukt, doordat deze, voor het eerst, de vroegere titel van Verrips
niet meer vermeldt. Alsof al die romans nooit waren geschreven. En
ook de kritiek sloot zich bij dit proces aan: alleen in het Rotterdams
Nieuwsblad heb ik een recensie kunnen vinden. 'Sommige schrijvers
hebben pech. Dat wordt hen dan een schrijversleven lang nagedra
gen.' Verrips 'schrijft over herkenbare levens' en levert 'en passant
zijn eigen, vaak cynische commentaren'. Door een 'ijzersterke regie'
houdt hij de lezer 'een door en door Nederlandse spiegel' voor. 'Dat
levert uitstekend werk op, maar in het geweld van de boekenmarkt
kan het veelal de concurrentie niet aan.' Het lijkt wel een grafschrift.
Maar Verrips wenste zich daar nog niet bij neer te leggen en 1990
bracht een opleving. Zorg dat je een gekkenbriefje krijgt en Nathalie
werden in een vierde, herziene druk als Amberpocket uitgegeven, er
verscheen een nieuwe roman, Vaders en zonen, en een aantal essays
werden gebundeld in Vrees en vrijheid, die beide verschenen bij Amber.
Met Vaders en zonen keert Verrips in de persoon van Axel Radon, de
'klusjesman' uit Het verloren huis, temg naar zijn verleden. Radon
moet voor de weduwe en de zoon van Jeroen van Jossen, de anti-
19
