het wegvallen van de zorg in onze eigen samenleving. Nu het com
munisme geen alternatief meer biedt en de american way of life in
toenemende mate onze West-Europese samenleving dicteert, is het
toch goed te ervaren dat deze problemen niet nieuw zijn en dat we
inderdaad stelling moeten nemen. Boeken als Witte gezichten, De
wondere zoon, Met andere ogen en De trots van de morgen geven die
ervaring, en ook Het verloren huis en Het is maargoed dat er geen hemel
meer is maken dat zichtbaar. Want ook al weersprak Verrips in 1975
Drentse Asser Courantdat zijn romans een boodschap zouden
bevatten ('Als ik een Boodschap heb, zou ik die niet in romans of
verhalen proberen te verpakken'), die boodschap heeft zijn werk
wel degelijk doordat het, net als Verrips' leven, in het teken staat van
stelling nemen voor overtuigingen. Dat bracht hem bij de CPN en
veroorzaakte twintig jaar later ook weer de breuk. En dat is nog altijd
de kracht van zijn romans. Ze dwingen de lezer tot stellingname in
zake de thematiek waarmee hij wordt geconfronteerd, meer dan veel
andere literaire romans dat doen.
En toen verscheen in juni 1994 bij uitgeverij Balans plotseling Het is
maar goed dat er geen hemel meer is en bleek dat boek, toch nog ver
rassend, zonder moeite in de boekhandel te verkrijgen, zij het dat
het wat eenzaam was weggestopt tussen Vermeent en Vervoort, de
indruk wekkend dat Verrips de zoveelste debutant was. Ondanks de
gematigd positieve kritiek in De Volkskrant, ging het dan ook in de
voortdurende boekenvloed ten onder.
Het verwijt dat Verrips het meest was gemaakt, is misschien wel zijn
overvloedig citeren en de grote aandacht voor onbelangrijke details,
om daarmee een zo groot mogelijk realisme te bereiken. In Het is
maargoed dat er geen hemel meer is gaat Verrips deze kritiek frontaal te
lijf: de roman bestaat bijna uitsluitend uit geciteerde brieven, band
jes, dagboeken en aantekeningen voor artikelen. De meeste van deze
fragmenten zijn afkomstig van de twee hoofdpersonen: een rond
reizende journalist die Lars heet en weer duidelijk het alter ego van
Verrips is, en zijn nichtje, dat relatieproblemen heeft en zich in het
huis van haar oom heeft teruggetrokken. In dat huis komen regel
matig faxen van Lars aan, uit Spanje, Parijs, Praag en Venetië, met
aantekeningen voor mogelijke artikelen. Een speurtocht naar het
christendom enerzijds en het ineenstortende communisme ander
zijds, tegen de achtergrond van de belangrijkste gebeurtenis in het
22
