gaat het om het vinden van de dood als meest ultieme geluks
moment. Alsof de toekomst gekopieerd wordt.
Waarom ben ik zo teleurgesteld in deze roman? Niet omdat
het idee van ongecontroleerde vrijheid me niet aanstaat. De
zestiger jaren hebben in die zin de beatnikperiode nog eens
dunnetjes overgedaan. Het gaat tenslotte om het streven naar
zoveel mogelijk vrije tijd. Tijd die besteed kan worden aan
drank, drugs, wijven, wezenloos gepraat, het herschikken van
seksuele relaties, ruimtelijke sensaties en ga zo maar door. Wat
dat betreft moet ik niet zeuren. Ik was tenslotte ook deelnemer
aan dit wereldwijde experiment. Nee, ik ben eigenlijk teleur
gesteld omdat Kerouac niet in staat is gebleken het leven van
de gewone Amerikaan vast te leggen zonder te vervallen in
eindeloos geouwehoer over de melodie van het leven. Er is al
tijd meer, het kan altijd verder - het houdt nooit op.
Laten we zeggen dat het weinig met de realiteit te maken heeft.
Het werkelijke leven speelt zich af op een ander niveau. Een
paar jaren geleden maakten mijn vrouw en ik een reis door de
midwest van Amerika en kwamen op een dag terecht in Rock
Springs in de staat Wyoming. Rock Springs bevat alle ingre
diënten die je onmiddellijk doen besluiten nooit meer deze
kant van Amerika op te gaan. Het stadje is een wanhopige
collectie stoffige grauwe gebouwen ingeklemd tussen vier snel
wegen en een spoorlijn waar 24 uur per dag continu trucks en
treinen overheen denderen. Het was die dag 42 graden. De
plaats waar we overnachtten lag net buiten de stad langs een
van de drukste snelwegen en de spoorlijn en naast zeven
gastanks die stonken. Ik sliep die nacht uiteraard voor geen
meter en zat buiten gefascineerd te kijken naar de felverlichte
trucks en de treinstellen van soms meer dan een halve kilo
meter lang. Toen ik dit de volgende dag de beheerder vertelde
haalde hij zijn schouders op en begreep niet waar ik me druk
om maakte. Er was veel verkeer, dat wel. Maar niet meer dan
anders. Hij raadde ons een all you can ent-restaurantje aan in de
city waar we werden bediend door Lucy, een vrolijke meid van
een jaar of vijfendertig die ons ongevraagd meedeelde dat ze
tien jaar geleden bij toeval in Rock Springs was terechtgekomen
en dat ze er nooit meer is weggegaan. Ze vertelde dat haar
moeder haar eens twee weken had bezocht en bij haar vertrek
