"Wij lezen ook kranten, we hebben geen behoefte aan griezel
verhaaltjes over Jack."
"Mijn broer heet geen Jack," zei ik, "hij heet Punchinello. We
treden samen op: Punchinello en Harlequin."
Ik zette mijn pet af. "Net als ik, is hij helemaal van hout." Ik
roffelde op mijn hoofd om mijn woorden kracht bij te zetten.
De dochter moest erom grinniken en ook de moeder keek wat
minder streng. "Ik weet al wie je bedoelt."
"Werkelijk!"
"Ja, ga maar naar Jodie. Zij was de enige die met zijn houten
klaas van doen wilde hebben."
"Crazy Jodie houdt wel van een man die van hardhout blijft."
"Dat is 'r." De dochter wees op een vrouw die verderop door de
sneeuw zwoegde.
Daarna liepen ze langs me, wiegend met hun heupen om warm
te blijven.
"Dank u wel," riep ik hen na.
"Hij kwam hier om te proeven van mijn verboden vruchten,"
zei Jodie, toen ik naar mijn broer vroeg. Ze had sluik haar dat
ze bedekte met een sjaal. Ze miste een paar voortanden.
"Ken je dat verhaaltje? Nee? Ben jij dan geen goed Christen?"
Ze sloeg haar jas open, schoof haar hemd en vest omhoog
en toonde me haar borsten. Haar huid was bleekwit als krijt
en blauw dooraderd. Haar tepels staken vooruit, als het ogen
waren dan hadden ze scheel gekeken.
Ze boog zich naar me toe. "Ben jij misschien een kleine zon
daar," zei ze met een rare hese klank in haar stem. "Heb je dan
nooit gehoord over de slang?"
Ik staarde nog steeds naar haar bungelende borsten. "Een slang
die zichzelf in de staart bijt?"
"O nee," zei ze, "dat is niet waar de slang haar wilde bijten.
Luister maar: er was een boom met rode appels, maar het was
verboden om van deze heerlijke vruchten te eten. Nu was er
een jonge vrouw, volgens de pastoor heette ze Eva, maar ze had
even goed Jodie kunnen heten. Wie zal het zeggen?"
Ik zei niets en dat werd blijkbaar ook niet van me verwacht.
"Deze vrouw zag de boom met zijn vruchten langs de weg. Ze
was al lang onderweg en de honger knaagde als een rat in haar
buik, maar toen zij op haar tenen ging staan om een appel te
