In 1985 overleed de dichter onverwacht terwijl hij herstellende
leek van een darmoperatie. Aanvankelijk werd zijn literaire na
latenschap beheerd door Ares Koopman. Het kwam echter tot
een breuk tussen hem en de weduwe Buddingh' en sindsdien
ontfermt de beoogde Buddingh'-biograaf Wim Huijser zich
over het nagelaten werk. Huijser kwijt zich nauwgezet en se
rieus van zijn taak om de nagedachtenis van Buddingh' levend
te houden. Zo maakte hij een alleszins lezenswaardige fotobio
grafie Een mens in de tijd en schreef hij Een stad is een boek: het
Dordrecht van Buddingh' en Het Engeland van C. Buddingh'. Ook
maakte hij een aardig boek met Buddingh's uitspraken over
voetbal: Net zo links als Willem van Hanegem: het voetballeven
van C. Buddingh'. J. Rentes de Carvalho schreef echter al in
Tussenjaar: er is niets zo vernederend voor een schrijver als tegen
zijn wil openbaar maken wat hij niet heeft afgemaakt.' Dat is in
zekere zin van toepassing op het boek Bij wijze van spreken dat
in 2004 verscheen bij uitgeverij Liverse. Het is een bundeling
van miniaturen, soms zelfs mini-miniaturen, die Buddingh'
naar mijn idee veelal als vingeroefening schreef en die bij zijn
leven nooit zijn gepubliceerd. Een enkele daarvan valt in de
categorie 'best aardig', zoals deze:
ZELFMOORDENAAR
De zelfmoordenaar stond vertwijfeld aan zee. Dat hij uitgerekend
nu zijn zwembroek moest hebben vergeten!
De meeste stukjes hadden echter nooit gepubliceerd moeten
worden. Ze zijn vaak te onrijp, te flauw en te onbeholpen.
Buddingh' komt in dit boek naar voren als een prutser die af en
toe een aardig regeltje of grappig stukje schreef. Ik ken Wim
Huijser als een rechtschapen tekstbezorger die het allesbehalve
om het gewin is te doen. Ongetwijfeld heeft hij het boek met
goede bedoelingen het licht doen zien, maar door een gebrek
aan kritische zin en misschien iets te blinde bewondering heeft
hij Buddingh' hiermee een slechte dienst bewezen. Waar Het
houdt op met zachtjes regenen het glanzend hoogtepunt vormt in
Buddingh's oeuvre, daar vormt Bij wijze van spreken een door de
schrijver onbedoeld dieptepunt dat beter maar zo snel mogelijk
in de vergetelheid kan raken. Gelukkig bevinden zich tussen
deze twee polen heel wat gedichten en verhalen van Buddingh'
die nog steeds zeer de moeite van het (her)lezen waard zijn.
