breekt |e op bij Michaux. Teveel bescheidenheid trouwens ook.
Dat ondervond even later K. Michel.
Een leeg en winderig strand. Een gure woestijn. Meer reactie
volgde niet op de vlakke, fluisterende stem van K. Michel. Nu
hoefde dat op zich geen kritiek op de spreker in te houden:
desolate stranden zoals die van de Frans-Atlantische kust ko
men ook regelmatig voor in Michaux' werk. Blijkbaar spraken
die tot zijn verbeelding, zoals woestijnen wel vaker kunstenaars
en visionairen tot dromen verleiden. De binnenwereld wordt
in dergelijke prikkelarme omgevingen nu eenmaal snel buiten
wereld. Maar op de zandvlakte van K. Michel gebeurde niets.
Hij bleef alleen maar strand. Kilometers lang. Hoezeer de
spreker zich ook inspande om daarop ook wat voorwerpen te
plaatsen - een streng zeewier, een fles, een stuk scheepstouw,
of uiteindelijk, in totale wanhoop, een scheerspiegel - zelden
lukte het hem de fluitende wind te overstemmen. En wat er
aan woorden dan toch in slaagde het publiek te bereiken, plof
te onveranderlijk als een dode zeemeeuw neer. Een strand vol
dode vogels. Dat was het dan. Misschien filosofisch gezien een
uitdaging, maar als beeld niet erg opwekkend. We moesten het
er echter mee doen. Meer zat er niet in. K. Michel boog het
hoofd te snel en te diep voor Michaux. Gelukkig boden Piet
Meeuse en Jan Pieter van der Sterre meer tegenspel.
Een kwaadaardig, onderhuids karaktertrekje zorgde ervoor dat
Meeuse buiten schot bleef toen Michaux de boel kort en klein
sloeg. Het ging er hardhandig aan toe op de plattelandskermis
in Perdu toen Meeuse eenmaal het woord had gekregen. Naar
zijn selectie te oordelen had de spreker van tevoren al zin ge
had in rottigheid en had hij grote broer Michaux - het zwarte
schaap van de familie - er alleen bij gehaald om de boel eens
flink door hem te laten verbouwen. Dat deed Michaux dan ook
zonder pardon, terwijl Meeuse met plezier en bewondering
vanachter een zuurstokkraam toekeek. Het was Meeuse's red
ding dat hij voldoende materiaal aandroeg waarop Michaux
zijn agressie kon botvieren, anders was de kans groot geweest
dat hij samen met die teringzooi in Perdu aan gort was geslagen
en de hele avond achter een botsautootje door de tent was ge
sleept.
Van der Sterre, daarentegen, werd gered door zijn onschuld.
Het begon ermee dat de vertaler volledigheidshalve Michaux'
