katheder langzaam in beweging na weer een onberispelijke
voordracht van Vogelaar. Eerst begon hij zich op zijn plaats
beurtelings te strekken en samen te trekken, en daarna ging hij,
als een reusachtige, blinde worm, op zoek naar de herkomst
van de heerlijke stem die hem tot leven had gewekt.
Vogelaar leek zich nergens van bewust. Zelfs niet toen de reu-
zenworm het hoofd van de spreker liefdevol besnuffelde en het
daarna voorzichtig, bijna teder, in de mond nam, als in een
lange, innige kus. De spreker ging verder met zijn voordracht
alsof er niets aan de hand was en droeg de worm zonder zicht
bare inspanning, met een zekere zwier zelfs, als een grote, hoge
hoed. 'Volgens eigen zeggen hebben Michaux' experimenten
met drugs hem niets opgeleverd', berispte de spreker Jan Pieter
van der Sterre, terwijl de worm zich te goed deed aan zijn woor
den, en die via een andere lichaamsopening de zaal in blies.
'Een paar jaar geleden zijn de drugsexperimenten van Michaux
inderdaad uitgegeven door een kleine Rotterdamse uitgeverij,
maar die teksten worden volledig overschaduwd door een pon
tificaal nawoord van Jean-Jacques Lebel, waarin hij ons ervan
probeert te overtuigen dat het psychedelische tijdperk nog niet
is afgelopen.' De kathederworm waaierde Vogelaars zorgvuldig
gekozen woorden het publiek in, waar ze met name het relatief
hoge aantal vrouwen van middelbare leeftijd in verrukking
brachten.
Terwijl ik me over de Wallen naar het Centraal Station terug-
haastte, dacht ik weer aan Vogelaars opmerkingen en de ma
nier waarop ik hem daarop had aangesproken na afloop van de
voordrachten. 'Wat een gelul, Vogelaar', had ik hem toege
snauwd nadat ik hem bij mijn tafeltje staande had gehouden
en me aan hem had voorgesteld, 'Gelul'. Vogelaar had on
middellijk zijn biezen gepakt en was woedend zijn beklag gaan
doen bij zijn vrienden aan de bar. Ik glimlachte terwijl ik me
een weg baande door de zich aan hoeren vergapende toeristen,
en dacht aan de keren dat ik in het appartement van Michaux'
weduwe, Micheline Phankim, de ongelooflijk intense tekenin
gen door mijn handen liet gaan die Michaux onder invloed
van mescaline had gemaakt. Ze behoren, daar is de kunstwereld
het wel over eens, tot zijn beste beeldende werk. Ik dacht aan
de inmiddels klassieke bundels Miserable miracle en L'Infini
turbulent, die bol staan van de trips, aan het prachtige L'Ether,
