met wie hij al achttien jaar geen contact had gehad en ook nu geen contact zocht. Hij had geen behoefte aan confrontaties. Hij hield zijn komst liever stil. Juist om die reden had hij zijn auto op een andere plaats geparkeerd dan tijdens een vorige trip naar Stackton. Toen was hij - onnadenkend genoeg - op een zondagochtend in Lincoln Square gestopt, pal voor de kerk. Net op het moment dat hij zich onbespied waande, waren de deuren van de kerk opengezwaaid. Tot zijn schrik was daar na een stoet huiswaarts kerende gelovigen vlak iangs zijn auto getrokken. Hij had plotseling oog in oog gestaan met het ene bekende gezicht na het andere: de meeste vervormd door de tijd, enkele merkwaardig genoeg onaangetast. Op zich was de confrontatie met gezichten uit zijn jeugd al hevig genoeg geweest, maar erger was dat sommige kerkgangers ook hem indringend hadden aangekeken. Hij was er vrijwel zeker van dat hij door enkelen was herkend. Nee, zijn thuiskomst was destijds niet onopgemerkt gebleven. Zijn trips naar het ver leden waren ontdekt. Hij moest oppassen wie hij daarin toeliet. Harvey zelf behoorde tot de categorie vijftigers die het ver strijken van de jaren met wisselend succes had doorstaan. Zijn leptosome lichaam had een zekere jeugdigheid - of liever onvolwassenheid - behouden, maar zijn kalende schedel ver raadde dat ook voor hem de tijd niet had stilgestaan. Hij bekeek zichzelf in de achteruitkijkspiegel en wreef over zijn gezicht. Een baviaan, had een kennis hem genoemd toen hij enkele jaren geleden zijn contrastrijke, zwart-grijze baard had laten staan. Trots op die titel had Harvey sindsdien de baard kort gehouden, zo kort als bavianenhaar, of wat hij zich daarbij dan voorstelde. Maar wat hij nu in de spiegel zag, had weinig van doen met een trotse aap. Het was het gezicht van een soli taire baviaan in een vreemde omgeving, onzeker of die vrien delijk of vijandig was. Of dat van een aap in een dierentuin, gedesoriënteerd in ruimte en tijd, beschutting zoekend tegen... Ja, tegen wat eigenlijk? Harvey's blik dwaalde af naar de statige huizen langs de haven die in de spiegel zichtbaar waren. Ze waren weinig veranderd in vergelijking met vroeger. In het pand recht achter de auto had zich weliswaar een makelaar gevestigd die daar dertig jaar geleden nog niet zat, maar verder zag alles er vertrouwd uit. Met enige moeite ontcijferde hij in de spiegel de naam van het kantoor: Trust Real Estate.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2007 | | pagina 39