reden is het als overheid altijd geoorloofd om vreedzame bur
gers te terroriseren. Als het tenminste een overheidsinstantie
was want dat was ook nog maar de vraag.
Twee weken lang gebeurde er niets. Ik was het hele voorval
eigenlijk alweer vergeten. Toen kreeg ik een brief. Van een vaag
ministerie of een deel daarvan en daarvan weer een onderafde
ling. Er zat een enquêteformulier bij dat ik moest invullen en
per omgaande terugsturen. En een briefje. Of mijn weigering
om mee te werken aan een officieel onderzoek was ingegeven
door wantrouwen en zo ja wat daarvoor de reden was. En of ik
ooit lid was geweest van een communistische partij. Ik scheur
de de brief in vier gelijke delen en gooide de hele rotzooi in
de papierbak. Want zo ben ik ook weer wel. Werken aan een
schoon milieu is mijn lust en mijn leven. Alles in de daartoe
bestemde bak.
En naar het antwoord konden ze fluiten.
Daarmee was ik niet van ze af. Ik werd gebeld. Door een me
vrouw die het kennelijk ook niet kon helpen dat alles maar
ging zoals het ging. Of ik hun brief had ontvangen. Ik ant
woordde rustig dat dat het geval was maar dat de brief op een
voor mij onbereikbare plek was beland en dat ik niet in staat
was hem te beantwoorden. Je moet ze met hun eigen domheid
bestrijden.
Ze zou me een nieuwe sturen.
's Nachts droomde ik van ouwe dames met een sikkel op hun
hoofd die me zwaaiend met een hamer beschuldigden van
anti-embleersamenzweringen tegen het gezag en de maat
schappij in het bijzonder terwijl kilometerslange rijen papier
bakken in marstempo aan me voorbijtrokken, klepperend met
hun deksels. Een gruwelijk beeld van volkswaanzin, vergelijk
baar met de opening van de Olympische Spelen. Ik was er niet
gerust op.
De nieuwe brief kwam twee dagen later. Helaas kreeg mijn
hond hem te pakken. Dat kwam zo: ik had de post buiten uit
de brievenbus gehaald en de brief was in de hal op de grond
gevallen. De hond had hem gevonden en meegenomen naar
zijn deken. Daar had hij hem lekker opgegeten. Ik vond nog
een stukje met vr.l. Dan weet je genoeg. Maar om nou dat
mens te bellen, daar had ik al helemaal geen zin in. Soms lijkt
