STADSGEZICHT
<0
O)
V
Ergens in de stad, op het platte dak van de oude suikerfabriek,
stond Lora naakt met haar rug naar de wind. Haar lange blonde
haren wapperden over haar schouders. Ze had het niet koud,
de zon stond vrijwel recht boven haar en met haar voetzolen
voelde ze het warme grind. Een meter of drie voor haar, vlak
bij de dakrand, stond Willy, haar twintig jaar oudere vriend.
Achter een grote schildersezel nam hij met een penseel de
verhoudingen van haar lichaam op. Waarom, vroeg ze zich af,
g hij had haar immers al tientallen keren geschilderd? Goed, nog
(Q nooit op het dak, maar hij moest toch weten hoe haar lichaam
zich verhield tot welke achtergrond dan ook?
2 Hij had het een paar maanden geleden voorgesteld, maar toen
0) was het te koud geweest. Daarna was hij er niet meer op terug-
gekomen, tot gisterenavond. Hij had de laatste hand gelegd
*2 aan een opdracht voor de gemeente, een groot doek ter ere van
het honderdjarig bestaan van de vrijwillige brandweer. En nu
was zij weer aan de beurt. Om en om schilderde hij een portret
van haar en deed hij iets anders, zoals een opdracht. De lente
was al in een ver gevorderd stadium en hij vond dat het nu
warm genoeg was om naakt op het dak te staan. Hij vond altijd
van alles en zij volgde gedwee. In het begin van hun relatie was
ze er wel eens tegenin gegaan, maar al gauw merkte ze dat als
ze ruzies wilde voorkomen, ze beter kon doen wat hij zei. Zoals
die ene keer dat hij per se een portret van haar op een olifant
wilde maken. Hij had de dierentuin al gebeld. Dat ze niet
durfde was ondergeschikt aan de kunst. Bovendien leefde zij
er ook van, had hij haar toegesnauwd. Of die keer dat ze op
een vluchtheuvel met ontbloot bovenlijf een kamerplant
moest vasthouden. Het was alleen maar voor een foto geweest,
het schilderij zou hij thuis maken. Tegensputteren hielp niet.
Hij verbaasde zich over haar preutsheid, vroeger had ze
PO
