haar antwoordt niet, hij heeft dit allemaal al eerder gehoord.
Hij kent haar ijdele gepraat. Hij kijkt naar de man in de
donkere regenmantel met de koffie. De vrouw praat door. Ze is
in zichzelf opgesloten - een gevangenis zonder bewakers of
sleutels maar ook zonder ontsnapping. "Mensen vinden mij
zo'n knappe vrouw," zegt ze. "Ik zie er nog goed uit. Misschien
zoek ik mij twee mannen: een knappe jonge minnaar en een
ouwe vent met veel geld."
Als in het centrum van een storm die nog niet is opgestoken,
weerstaat de man in de regenmantel de leegte van het café. Die
leegte is in het beste geval existentieel. Misschien kan de man
daarmee overweg, hij laat alleszins niets blijken. Ondertussen
wordt zijn koffie koud. Twee passen van hem vandaan, ook aan
de toog, stond zonet een man van een bouwbedrijf, maar die is
nu vertrokken. De man van het bouwbedrijf leek de oude man
te kennen, riep diens naam, maar daar bleef het bij. Dat alles
heeft de man in de regenmantel geobserveerd. Hij heeft ook
gezien dat geen van de twee aanwezige vrouwen hem nog
aandacht schenkt. Dat betekent, voor hem, dat hij door zijn
omgeving is aanvaard. Wanneer zo meteen de storm losbarst,
zal hij ongezien naar buiten kunnen verdwijnen. Hij werpt een
blik op een Televisietoestel in de hoek. De zender toont beelden
van een gedeeltelijk ondergelopen straat. Een reporter praat
snel, gesticulerend. Het regent hard waar de reporter zich be
vindt. Hij houdt een groot regenscherm boven zijn hoofd,
maar zelfs dan wordt hij nat. Achter hem bewegen zich rade
loze mensen.
De oude man kijkt gefascineerd naar de reportage. Hij heft het
hoofd op, merkt de aandacht van de man in de regenmantel en
wil wat zeggen. Maar dan toch maar niet. Hij richt zijn aan
dacht weer op het toestel. Een panoramisch zicht toont een
stad in de greep van het water. De oude man mompelt wat.
"Het einde van de wereld," dat is misschien wat hij zegt. Mis
schien zegt hij wat anders. Mogelijk zegt hij gewoon helemaal
niets, omdat hij lang geleden leerde te zwijgen over wat er in de
wereld gebeurde. Het leven bestaat bijna uitsluitend rond zulke
momenten van beslissingen, met tussendoor de mist van de
twijfel. De oude man heeft lang genoeg geleefd om leren om te
gaan met beide.
