geen ander materiaal gebruikt was. Maar de gedaante die voor
ons stond was van een geheel andere aard. Het was iets zwarts
en gestrengelds in de vorm van een man, iets wat uit de aarde
leek te komen en als een donkere schimmel over de houten
planken was gegroeid, daarbij de hele structuur consumerend.
Onder hingen nu twee verweerde benen, zwartgeblakerd, en
het ingezakte hoofd was als een zak vol as boven op een mager,
zwart gekrijt lichaam. En dan waren er de twee dunne uitge
strekte armen die iets weg hadden van de knobbelige takken
van een boom die door de bliksem was getroffen. Dit alles werd
gedragen door een dikke, donkere staak die uit de aarde rees en
het gedrocht in was gekropen als een hand in een pop.
En zelfs toen die bedrukte dag overging in de nacht werd ons
zicht afgeleid door de immense donkerte van het ding dat daar
zo zwart in de schemering hing. Zijn samenstelling leek te be
staan uit de zwartste aarde, aarde die zich ergens bewegingloos
ophield in de diepte, waar een weelderige leemlaag zich had in
gevreten in een moeras van schaduwen. Al gauw realiseerden
we ons dat we allemaal stil waren gevallen, overweldigd door
een diepe duisternis die ons zicht leek te absorberen maar tege
lijkertijd niets aan ons blootgaf behalve een diepe afgrond in
de contouren van een mens. Zelfs wanneer we het waagden een
hand op de massa te leggen, vonden we alleen grotere myste
ries.
Want er bevond zich nauwelijks iets tastbaars, hooguit een
glimp van materiële sensatie; een flauw gevoel van wind of wa
ter. Het leek niet meer te bevatten dan wat wakkerende vlam
men, maar dan wel vlammen die nauwelijks warmte afstraal
den, zwarte vlammen die samengevlochten leken om het ver
teerde weefsel van rottend fruit aan te nemen. Er was een vage
gewaarwording van circulatie alsof er binnenin een kronkelend
leven stroomde. Maar niemand die zijn grip er lang op kon
houden alvorens hij weer gauw een stap achteruit deed.
'Verdomd dat ding. Dat gaat echt geen wortels schieten op
mijn land!' zei de oude boer. Toen liep hij naar de schuur. En
net als de rest van ons probeerde hij iets weg te wrijven van de
hand waarmee hij de ineengekrompen vogelverschrikker had
aangeraakt, iets wat onzichtbaar was.
Hij kwam weer terug met een arsenaal aan bijlen, spades en an-
