Soms ben ik gewond de meest gewonde op de dienst en in een groep van drie val ik door de mand de schichtigheid van mijn handen ergert glazen in mijn buurt zetten uit geen scherven, maar vaak ontspring ik de dans. Alles blijft bij het gekke oude ik lees een boek in mijn kleedkastje jij trekt een pleister weg dan klaren we traag op een keuken wordt gekuist je noemt me 'rassig' en je kan het weten. Een hond met conjunctivitis kijkt ons beschuldigend we beladen hem met beschimmelde bekentenissen zijn ogen genezen, hij vertrekt, wij blijven gestrand.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2009 | | pagina 59