door toedoen van intimidatie, huiselijke twisten, teleurstellin
gen of als gevolg van een verkeerde persoonlijke inschatting.
Want communist zijn kostte je soms je baan en je huiselijk
geluk. Iedere dag actief was het partijmotto en daar had je je aan
te houden.
Na me zes jaren uitgesloofd te hebben, hield ik het voor gezien.
Met pijn in mijn lijf, dat wel. Ik had me inderdaad bijna dage
lijks druk gemaakt om gevaarlijke oversteekplaatsen, lekkende
plees in huurwoningen, onterechte huurverhogingen, stank-
golven in woonbuurten, beroepsziektes, clandestiene dum
pingen van chemisch afval, gebrek aan speelgelegenheid, te
hoge stookkosten, bedrijfsacties. Afkomstig uit de arbeiders
klasse (wat klinkt me dat nu martiaal in de oren) had ik een
steentje willen bijdragen aan de realisatie van een stralende,
klassenloze toekomst. Jawel, maar toen ik na al mijn (onze)
inspanningen de balans opmaakte, moest ik concluderen dat
de politieke winst nul was. Er meldden zich in onze verre
uithoek voldoende sympathisanten, maar de kaderleden ver
trokken, de een na de ander, en nieuwe kwamen er niet bij.
Uiteindelijk besloot ik een poging te wagen om een andere
droom te verwezenlijken. Daarover misschien een volgende
keer meer.
