Terug naar Giffords duo. Doel van hun tweede roadtrip is een
bezoekje aan Graceland ter ere van Sailors vijftigste verjaardag.
Deze Elvis-liefde van Sailor is natuurlijk ontstaan bij Nicholas
Cage die Love Me en Love me Tender ten gehore moest brengen,
maar Gifford weet het op elegante wijze in zijn romans te ver
werken. Ik geloof dat de twee versies van Wild at Heart een
zeldzaam geslaagd experiment vormen: twee interpretaties van
hetzelfde verhaal, die elkaar weer beïnvloeden.
"You and me can out-ugly the sumbitches."
De samenwerking tussen Gifford en Lynch kreeg een paar jaar
later nog een vervolg. Bij het lezen van de roman Night People
werd Lynch gegrepen door sommige zinnen uit het eerste
hoofdstuk, in het bijzonder de woorden: 'lost highway'.
Giffords roman is geobsedeerd met het Diepe Zuiden van Ame
rika en bevat een reeks geflipte karakters die te maken krijgen
met zware onderwerpen als religieus fanatisme, abortus, geweld
tegen vrouwen en racisme. Het deelt deze preoccupaties met
zijn in hetzelfde jaar verschenen Arise and Walk, een zo moge
lijk nog eigenaardiger episodische roman.
Gifford en Lynch besloten samen een screenplay te schrijven,
Lost Highway, dat door Lynch verfilmd werd. De film is zeer de
moeite waard en past binnen het neo-noir-genre, maar heeft
weinig gemeen met de roman Night People.
Faster Perdita! Thrill! Thrill!
Maar voordat we te veel afdwalen: er is nog een roman die tot
de Lula Sailor-romans gerekend wordt: Perdita Durango (aan
vankelijk verschenen onder de titel 59° and Raining: The Story of
Perdita Durango). De roman is een buitenbeentje in de reeks om
dat Lula en Sailor er geen rol in spelen. De antiheldin Perdita
Durango (begonnen met een klein bijrolletje op het einde
van Wild at Heart) en haar minnaar Romeo Dolorosa maken
een soortgelijke, maar nog wildere roadtrip door het fantasy
America. Deze reis is een eigenaardige mix van nostalgische
mijmeringen en santeria-rituelen, waarin een vrachtwagen vol
placenta's (foetussen in de verfilming), de muziek van Ernest
Tubb en kannibalisme een rol spelen.
Het personage van Perdita is verrassend amoreel, hard en nu en
dan buitengewoon wreed. Perdita maakt zich geen illusies meer
