taaiste kant. Cameo's van culticonen Alex Cox Repo Manen
Screamin' Jay Hawkins, die heel toepasselijk Adolofo speelt,
onderstrepen nog eens dat dit geen film is voor het grote
publiek. De la Iglesia heeft misschien beter geslaagde films
gemaakt (zoals de interessante moderne pseudo-western 800
Balas), maar dat neemt niet weg dat zijn versie van Perdita
Durango interessant en energiek is. Als een modern hommage
aan de exploitatiefilm is deze Perdita Durango effectiever en
interessanter dan bijvoorbeeld Tarantino's Death Proof.
Vers werk
Gifford is een epigoon in de gunstigste zin van het woord. Hij
gooit niets weg, maar hergebruikt zoveel mogelijk. Gewapend
met zijn encyclopedische kennis van de noir- en southern gothic-
genres, zijn oor voor dialoog en zijn oog voor couleur locale,
blijft hij zijn eigenzinnige en bizarre vertellingen oprakelen.
Ook in het decennium dat volgt op Perdita Durango heeft de
auteur niet stilgezeten, getuige zijn gestage productie van
nieuw werk dat hier onbesproken blijft. Dat zijn bekendste
creaties Lula en Sailor hem nog steeds niet loslaten is maar al te
duidelijk, getuige een nieuwe, zevende roman - waarin een
tachtigjarige Lula een laatste roadtrip maakt.
Bibliografie
Joseph Conrad, Heart of Darkness (1902).
T.S. Eliot, The Hollow Men (1925).
Barry Gifford, Wild at Heart (New York: Grove Press, 1990). Id., Arise and
Walk (New York: Hyperion), 1994. Id., Night People (New York: Grove
Press, 1994). Id., The Wild Life of Sailor and Lula (New York: Grove Press,
1996). Id., Perdita Durango (New York: Grove Press, 1996). Id., The
Imagination of the Heart (New York: Seven Stories Press, 2009).
Films
Joel Ethan Coen, No Country for Old Men (2007).
Francis Ford Coppola, Apocalypse Now (1979).
Alex de la Iglesia, Perdita Durango Dance with the Devil (1997).
David Lynch, Blue Velvet (1986). Id., Wild at Heart (1990). Id., Lost Highway
(1997). Id., Inland Empire (2006).
Russ Meyer, Faster, Pussycat! Kill! Kill! (1965).
