eerst terug naar december. Mogen ze hier berenburger schen
ken? Piet ging wat halen en met Lolita onder m'n kruin werd
de puzzeltocht een heksensabbat. Even later zeiden we proost
op Kreutzer, het brood en de vrijheid, en ging Piet terug in de
tijd:
Er was dus wat geld en we vierden Sinterklaas, voor de kin
deren. Emma speelt weer viool, ook elektrisch, en doet met
buurman Leo op djembé hele leuke culturele avonden, wereld-
winkeldagen, en seizoenmarkten, om maar wat te noemen. En,
Jan, daar ben ik een beetje jaloers op. Je weet dat ik gek op
muziek ben, je kent mijn verzameling, maar zelf bak ik er niets
van, nog geen kazoe, zelfs de hond begrijpt mijn fluitje niet.
Goed. Ik maak voor Emma nog net op tijd, vlak voor de zak,
een slecht gedicht in de trant van 'zinnelijk krassen djembé
jassen Piet weer op de kindren passen en die twee maar
lekker bassen'. Was het uit, zegt Emma: 'Prachtig Sinterklaas.
Heel mooi, maar wel erg Kreutzer.' Jan, ik kende Kreutzer alleen
uit een titel van de Biesheuvel en ging van Kreutzer? Kreutzer?
Kreutzer? Zoek maar op in je encyclopedieën, zei Emma. En
toen is het begonnen. Diezelfde avond al zat ik diep in m'n
boeken, jullie kennen me. Tot de kerst was ieder vrij kwartiertje
Kreutzer, en vlak na kerst werd het idee geboren. Maar voor het
verhaal moet ik nu historisch.
Rond 1803 schreef de Beethoven een hitsige sonate en oefende
dat met George Bridgetower, een vioolwonder van gemengd
ras, vader West-Indië en moeder via Polen. Het klonk als een
tiet (typisch Piet) en Ludwig droeg het op aan George: 'sonata
mulattica'. Volgens de legende wist de violist een waanzinnig
pianoloopje ter plekke bühne te imiteren, onderbrak Ludwig de
voorstelling om George te omhelzen en vervolgde de sonate
vervolgens presto voor publiek dat stampvoetend het dak uit
ging: bis bis bis, we want more. Goed. Daar mag je het glas op
heffen. Dat deden ze, maar waren blijkbaar niet mans genoeg
want het ontaardde al snel in ruzie over de goede eer van een
vrouw. George had verder niets met Wenen, nomen est omen,
en trok verder. Ludwig schrapte de mulat uit zijn manuscript
en droeg de sonate wraakgierig op aan Rudolphe Kreutzer,
een Franse violist die zo'n tering aan dat stuk had dat hij het
publiekelijk nooit heeft willen spelen, bij leven. Te presto. Maar
opus 47 is nu Kreutzer Sonate.
