BALLUSTRADA OPTIMA FORMA
rrs
Een van de mooiste en grappigste zinnen in
De wegen van de wereld vond ik: Kinderen aaiden hem
alsof hij een paard was. De liefkozingen betroffen een
oude Iraanse man die over zijn vodden een schoon
hemd aangetrokken kreeg door een kordate vrouw.
Toen ik dit zinnetje las was mijn avond gered.
Het reisverhaal van Nicolaas Bouvier, een Franstalige
Zwitser, is geweldig. Samen met een vriend, illustrator
Thierry Vernet, vertrok hij in 1953 in een oude Fiat
Topolino richting het Oosten, richting India.
Scherpe notities van een heldere jonge geest.
Ook de tekeningen zijn bewonderenswaardig onbevangen.
Het heeft bijna een halve eeuw geduurd eer het boek ons
land in een vertaling van Floor Bosboom bereikte.
Ik zou zeggen: wacht geen halve eeuw om het aan te schaffen.
Ik kreeg door uitgeverij Thoth het verzameld werk
toegestuurd van de in 1988 overleden dichter
Henk Kooijman: Waar ik ook ben, ik draag mijn weiland mee.
Subtitel: Het Groene Hart in 654 gedichten.
Mooie uitgave met leeslint en groene linnen kaft.
Ik kende de dichter niet en aanvankelijk vond ik
zijn gedichten een beetje al te terloops geschreven.
Met af en toe flink wat rijmdwang. Toen ik verder
in de bundel doordrong, verdween mijn aanvankelijke
scepsis. Eigenlijk was deze verzamelbundel een verademing
na alle modernistische acrobatiek die ik de afgelopen jaren
in Nederlandstalige bundels had gadegeslagen.
Deze gedichten waren niet leeg en quasi-vrijgevochten:
