Je zou hekel aan die pedante kwast krijgen. Wie niet? Hoe lang
wachten literaire kongsies niet - dit schrijvertje incluis - op het
grote demasqué van deze stoïcijnse betweter, die leeft in zijn
eigen mythe en een ieder triomfantelijk uitdaagt hem te verlei
den tot het uitsteken van zijn minachtende ogen of het melken
van zijn giftanden?
Tussen deze twee hagiografische fotootjes echter las ik een
bedwelmend meesterwerk. Het is niet anders. De roman Twee
Vrouwen getuigt van een groot schrijverschap. Ik spreek dan
ook mijn ultieme bewondering uit voor de hand van de
Meester. Meneer H. M. toont onmiskenbaar de grootsheid van
zijn ambacht en vermogen tot empathie. De verbeeldings
kracht is goddelijk. De personages zijn tastbaar. De vertwijfe
ling en onmacht van Laura Nithart zijn gloeiende cokes waar je
je gemoed vruchteloos tegen tracht te beschermen. Woorden
als lemmeten die smart brandmerken.
Op het marktplein van Athene zouden de Grieken de regen
trotseren en met open sandalen uren staan soppen in het door
karrensporen tot modder omwoelde leem. Harry zou hen ver
rassen met zijn sterke plot dat geen deus ex machina behoeft. De
passiemoord doet haar intrede. Harry!... Harry... scanderen de
Hellenen. Toeschouwers leveren na afloop hun voor de zeker
heid meegenomen rotte tomaten in bij de daarvoor bestemde
troggen. Paupers proppen zich vol en Dionysus kleurt kelken
rood.
Is er iemand onder u die een litteken draagt van onvervulde
passie voor verboden vruchten, van een onmogelijke liefde...
een nooit geheelde liefdeswond uit uw jeugd.... een ver
drongen vakantieliefde of een bijtende spijt uw hart te hebben
verloochend door toe te geven aan schuldbesef en ouderplicht,
hoedt u dan voor deze vertelling, opdat deze uw hart niet
wederom openrijt.
Ingevolge de slangenbeet mij toebedeeld door de heer H.
Mulisch heb ik mijn vonnis getekend en zal het bloed aan
mijn kroontjespen tot korst stollen.
