weekendverblijf, waar een verbouwde coupé in te herkennen
viel, overtuigde me. 's Middags zouden we in Woodstock bij
een voormalig station zelfs een spoorbrug vinden. Samen met
reisgenoot Arthur Frost junior kon Arthur Cravan in 1917 dus
inderdaad vanuit Meductic per trein vertrekken naar New
Foundland. De laatste brief die Cravan schreef vanuit de Cana
dese provincie New Brunswick was gedateerd Meductic. Mardi
(11 septembre 1917). De postzegel was echter afgestempeld in
Woodstock. Ik stelde me voor dat Cravan even uit de trein was
gewipt om de brief op het perron te posten en dat de vrienden
langs deze kant naar North Sydney reisden en niet via St. John
in New Brunswick aan de Bay of Fundy, zoals Cravan suggereert
in een eerder verstuurde brief aan Mina Loy, zijn vriendin in
New York.
Het museum en de bibliotheek bleken op zondag gesloten.
De toeristische wandeling langs de Heritage-houses met in de
tuinen en op veranda's duttende oudjes heeft tot gevolg gehad
dat ik Woodstock niet meer in de eerste plaats koppel aan pop
festivalachtige toestanden. Het was stil in het stadje en op
een bankje aan de rivier zittend, genoot ik van die stilte en
het enige wat mijn aandacht trok was het piepende geluid van
jonge visarenden die contact probeerden te houden met hun
ouders. Stroomafwaarts ontdekte ik de horst. Op de terugweg
naar Meductic bezochten we het verscholen dorpje Benton met
een typische Covered Bridge over de Eels River en een natuur
lijke barrage in het meer. Canadaganzen met jongen vertoefden
er en we zagen ook pestvogels en belted kingfishers. Op de tele
foondraden zaten kolibries en juist op het moment dat ik recht
voor de rivier naar het snelstromende water stond te kijken,
naderde een zeearend laag boven het water. Ik fantaseerde dat
Cravan en Frost hier in alle anonimiteit net als ik een tijdje
hadden genoten van de rust.
Terug in de B. B. bleek Bill de plek in Benton heel goed
te kennen. Hij had er vaak gejaagd op elanden en er ooit een
bruine beer geschoten. Alleen al de blik van Barbara reduceerde
Bills schuttersverhaal tot een fabeltje. Minder ongeloofwaardig
was het krantenknipseltje uit de Carleton Sentinel uit 1902 dat
ze ons 's avonds te lezen gaf:
