De hedendaagse import van genrethema's en -motieven in de
literatuur is deels ook een gevolg van de eeuwige golfbeweging.
We willen steeds iets anders, maar wat is ons repertoire toch
begrensd. Ooit behoorden bijvoorbeeld de gothic novel en het
avonturenverhaal tot de hoofdstroom van de literatuur, en ver
dwenen daaruit door respectievelijk de enorme vlucht van het
kranten- en tijdschriftenwezen, zowel in aantallen titels als in
special interests, en de introductie van nieuwe media - allereerst
de cinema. En nu zijn die, lange tijd door de culturele elite met
dédain bekeken en op zolder bijgezette genres en genreconven
ties weer aan een opmars bezig. 'Literatuur wil altijd zijn tradi
tie aftroeven,' schrijft Ellen van Zuijlen in een doctoraalscriptie
over de in de grachtengordel gevierde vermengster bij uitstek
Charlotte Mutsaers.
Een masker met een tong verscheen eerder dit jaar bij de kleine
uitgeverij Verschijnsel van Roelof Goudriaan (Mechelen), een
onverveerde David tussen - steeds minder - Goliaths, wiens
slingerkogels de vreemdste uithoeken van het luchtruim be
strijken, vóór ze doeltreffend tussen de ogen belanden van in
hun vertrouwde baan voortsloffende literaire reuzen. De wer
vende teksten op de site van de uitgeverij noemen Orie een
'literair illusionist' die de lezer 'meevoert in een wereld waar
meer wordt verteld dan valt te lezen'; zijn boek is 'een mythi
sche schelmenroman'. De verhalen in dit boek lijken vrijwel
uitsluitend samen te hangen door steeds terugkerende namen
van personages - namen als maskers op non-descripte koppen
van uiteenlopende actoren, die behalve hun noemer schijnbaar
zeer weinig tot niets met elkaar te maken hebben. En door
andere repetitieve stofferingen en achtergrondfiguren zoals de
'Verloren Jongens'. Soms ook lijken in verschillende verhalen
optredende identieke personages andere namen te hebben. Een
lange rij van mismaakten, gedegenereerde misdadigers, ver
moeide superhelden, halvegaren, gevaarlijke feeksen, raadsel
achtige intellectuelen en fabelkarakters als de 'Cyperse Kater',
Reinaarde de Vos en met bewustzijn begiftigde houten poppen
(zie 'Cagliostro's Groot Poppentheater', Orie's neo-victoriaanse
hallucinatie in Ballustrada 2007 nr. 1/2) trekt aan de lezer voor
bij. Eïun vaak onsamenhangende en tegelijk dramatisch ver
knoopte, doorgaans uiterst gewelddadige avonturen en weder-
