Toen mijn vader 18 was ging hij op jongensboekavontuur naar
Nieuw-Guinea. Ik heb het idee dat het de tijd van zijn leven
was, en dat het daarna enkel minder werd. Ontevreden met
mijn studie, de mensen om me heen en mijn leven, greep ik de
kans om een half jaar naar Polen te gaan. Het was inderdaad de
gehoopte ommekeer, maar ik ondervond ook dat mijn hart niet
geheeld kon worden door van de ene plaats naar een andere te
gaan. Pas jaren later leerde ik om het gat dat ik meezeulde te
vullen en om te waarderen wat ik heb. Toch, nostalgie naar die
periode kan ik enkel met moeite van mythes ontdoen. Beelden
als deze helpen mij daarbij. Van Straten
