O
De redactie van Ballustrada organiseerde in samenwerking met de
Stichting Cultureel Erfgoed Zeeland de poëziewedstrijd 'Verdronken
geschiedenis' ter gelegenheid van de onthulling van het Monument
voor de Verdronken Dorpen te Colijnsplaat in oktober 2009. Ei-
waren 267 inzendingen; de eerste prijs ging naar Harmen Wind met
'De zwemmer', de tweede naar Marijke van der Weel met 'verdron
ken land' en de derde naar Stevine Groenen met 'Achter de zeedijk'.
De jury bestond uit Leo Adriaanse (SCEZ), Emma Crebolder, Kees
Klok, initiatiefnemer Jan J.B. Kuipers (Ballustrada/SCEZ), Thom
Schrijer en André van der Veeke (Ballustrada). Jurylid Thom Schrijer
schreef onderstaande inleiding op deze, aan het thema en de wed
strijd gewijde aflevering van de reeks 'Laaglandse Poëzie'.
Het waren dichters die gedichten van anderen moesten beoor
delen omdat zij geacht werden er kijk op te hebben. Ervaren
lezers van poëzie die weten hoe je gedichten moet doorgron
den en waarderen. Van wie werd verwacht dat zij hun voor
keuren in toom zouden weten te houden en die uiteindelijk ge
dwongen werden om tot de keuze van de drie beste gedichten
te komen. Dichters die daarbij afspraken de verscheidenheid
van hun oordelen min of meer af te vlakken met behulp van
een puntensysteem.
Zo'n werkwijze leidt voor die individuele dichter, in zijn of
haar tijdelijke hoedanigheid van jurylid, vaak tot een gevoel
van ongemak en jammer. Ook weer niet zó erg, want daar staat
tegenover dat het altijd voldoening geeft om tussen die vele
inzendingen de waarlijk poëtische taalbouwsels te ontdekken.
Bovendien weten zij waar zij aan toe zijn op het moment dat
zij uitgenodigd worden om in de jury van een gedichtenwed-
strijd zitting te nemen, maar toch.
Het gaat altijd om die tien tot vijftien gedichten die qua taal,
O originaliteit, invalshoek en het vermogen om te ontroeren van-
-£ zelf boven komen drijven. Die gedichten die leiden tot het el-
kaar bevragen van de juryleden: "Maar hoe vond jij dat gedicht
nummer zoveel dan?" De gedichten waren vanzelfsprekend
geanonimiseerd en voor ons gemak van een nummer voorzien.
Je houdt er uiteindelijk tien tot vijftien over en dan word je ge
dwongen om je met elkaar tot de beste drie te bepalen. Daarom