longkanker... volgende week ga ik bij haar op bezoek. Ze is architect
en woont in Rotterdam... ja, ja, ja... ik kan moeilijk van dat meisje
verlangen dat ze hier op de Berg komt wonen. Heb een waakhond
gekocht... een Rottweiler-puppie... Mag alleen van Baasje houden...
Zij staat midden in het leven en heeft een carrière voor zich... Froukje
hè!.. Eigenlijk is ze ook veel te mooi... zo schoon en teer, ja, ja... ik
ben veel ouder dan zij... geweldige seks... viagra hè... niet te ge
loven... ja, ja...oh, jullie willen zeker naar bed? Ik bel van de week
nog een keer en dan vroeger... ja, ja... makkelijk is het niet... verliefd
zijn... (ijsklontjes)... Jenny is een tof wijf... ik hang op."
Vorige week zondagavond liggen we in bed te luisteren naar
geluiden van de zolderkamer waar onze oudste dochter kwar
tier houdt en haar vriendje afrost. De telefoon gaat. Tis Ger. Hij
vertelt ons dat hij dood gaat: "Ja, met Ger. Ik ga dood en ik houd
van jullie... kanker! Mijn longen zijn schoon. Wat heb ik je gezegd!...
Uitgezaaid in mijn lever. Ik bel met mijn satelliettelefoon. Die kan
elk moment wegvallen op de Berg... wacht op jullie!"
Godverdomme!
Ben onlangs nog met mijn moeder naar het ziekenhuis gegaan.
89 jaren oud. Zij vermagert sterk en is somber. Hup onder de
scan ermee. Niets te zien. Diagnose: meer rijstepap eten.
Vliegen vanaf Brussel naar Dublin, vandaar met de huurauto
dwars door Ierland naar de westkust. De TomTom doet het
goed, ware het niet dat de Europese subsidies radicale verande
ringen van infrastructuur uit de grond hebben gestampt, zodat
de aanleg van snelwegen sneller gaat dan het uploaden van
nieuwe satellietfoto's.
We naderen Galway. Nu komt het moeilijkste gedeelte. Ger
woont niet in een dorpje. Hij woont op een Berg. Zijn adres is
de naam van de Lodge die op die Berg staat. In de Connomara
zijn wel meer bergjes met huisjes er op. Toch gevonden. Vanaf
de doorgaande weg links af, steil omhoog, het niemandsland
in. We herkennen de weg nog van twaalf jaar geleden. Zo hob
belen we vier kilometer door het karakteristieke ruige land
schap. We passeren schapen en een solitair mens die turf steekt:
Straight ahead, the road might be a bit bumpy. Give Dutchie my
love. Bij het hek aangekomen kijken we omhoog. Er komt rook
uit de schoorsteen. De huizen in deze streek zijn gebouwd uit
gestapelde blokken graniet. In de zomer ademt de steen liters
