en voor even vergeet ik dat ik dood ben ik voel me goed er is het geluid van de zee en de stilte nooit is er iets anders geweest dan de stilte sinds de stad dood is zwijg ik alsof ik mij uit mijzelf had teruggetrokken kan ik levend niet meer naar hier verdrink ik telkens weer onmogelijk die tijd te vergeten dat we voluit konden leven elke dag weer moet ik daarom janken en het bezorgt me kou ik raak die kou maar niet kwijt wat ik niet meer herstellen kan verdwijnt de klif de dijk de villa's ik keer daar niet heen terug en ik kom er niet van los steeds weer terug zou ik moeten gaan me voegen bij wat er niet meer is ik schrijf boven in de villa lukt het evenmin me weg te pennen uit het landschap dat zich uitstrekt buiten zie ik een plataan die het ook koud heeft en hij jankt die zak (2007)

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2010 | | pagina 101