en voor even vergeet ik dat ik dood ben
ik voel me goed
er is het geluid van de zee en de stilte nooit is er iets
anders geweest dan de stilte sinds de stad dood is
zwijg ik alsof ik mij uit mijzelf had teruggetrokken kan
ik levend niet meer naar hier verdrink ik telkens weer
onmogelijk die tijd te vergeten dat we voluit konden leven
elke dag weer moet ik daarom janken en het bezorgt me
kou ik raak die kou maar niet kwijt
wat ik niet meer herstellen kan verdwijnt de klif de
dijk de villa's ik keer daar niet heen terug en ik kom
er niet van los steeds weer terug zou ik moeten gaan
me voegen bij wat er niet meer is
ik schrijf boven in de villa lukt het evenmin me
weg te pennen uit het landschap dat zich uitstrekt buiten
zie ik een plataan die het ook koud heeft en hij jankt
die zak
(2007)