NEO-NOIR, EEN INLEIDING NEONOIR mm QJ Neo-noir is een geweldig genre, zelfs voor iemand die genres wantrouwt. O In een eerdere Ballustrada schreef ik over Barry Gifford en som- Q) de ik de drie musketiers van de neo-noir op: Jim Thompson, W David Goodis, Charles Willeford. Bij het schrijven van deze inleiding realiseerde ik me pas dat ze alle drie al dood zijn. Het interessante is natuurlijk dat zo'n label steeds weer op nieuwe auteurs en kunstenaars geplakt kan worden. Men be gon met James M. Cain (die het label afwees) en probeerde het met Tarantino opnieuw (die het ook afwees). In de tussen liggende periode zijn een ongelooflijke hoeveelheid titels als bezitter van de noir-kwaliteit aangemerkt, van Blade Runner tot 3:10 to Yuma. Het beroemdste boek van Willeford, Miami Blues (dat oorspron kelijk Kiss your ass goodbye had moeten heten) biedt een raritei tenkabinet aan personages, aangevoerd door de tegenstribbe lende tandeloze detective Hoke Moseley. Met zijn buitenissige plot keert het boek het hardboiled genre binnenste buiten, waarmee misschien het bekendste neo-noir boek eigenlijk een anti-noir is. Noir en neo-noir blijven als aanduidingen amorf en ongrijp baar. Misschien zei David Lynch het nog het mooist: 'Noir has a mood that everyone can feel. It's people in trouble, at night, with a little bit of wind and the right kind of music. It's a beautiful thing.' Wat is nu eigenlijk dat neo-noir? Een genre waarin misdadigers, fatale vrouwen en andere randfiguren als helden gevierd

Tijdschriftenbank Zeeland

Ballustrada | 2010 | | pagina 16