NEO-NOIR, EEN INLEIDING
NEONOIR mm
QJ Neo-noir is een geweldig genre, zelfs voor iemand die genres
wantrouwt.
O
In een eerdere Ballustrada schreef ik over Barry Gifford en som-
Q) de ik de drie musketiers van de neo-noir op: Jim Thompson,
W David Goodis, Charles Willeford. Bij het schrijven van deze
inleiding realiseerde ik me pas dat ze alle drie al dood zijn.
Het interessante is natuurlijk dat zo'n label steeds weer op
nieuwe auteurs en kunstenaars geplakt kan worden. Men be
gon met James M. Cain (die het label afwees) en probeerde
het met Tarantino opnieuw (die het ook afwees). In de tussen
liggende periode zijn een ongelooflijke hoeveelheid titels als
bezitter van de noir-kwaliteit aangemerkt, van Blade Runner tot
3:10 to Yuma.
Het beroemdste boek van Willeford, Miami Blues (dat oorspron
kelijk Kiss your ass goodbye had moeten heten) biedt een raritei
tenkabinet aan personages, aangevoerd door de tegenstribbe
lende tandeloze detective Hoke Moseley. Met zijn buitenissige
plot keert het boek het hardboiled genre binnenste buiten,
waarmee misschien het bekendste neo-noir boek eigenlijk een
anti-noir is.
Noir en neo-noir blijven als aanduidingen amorf en ongrijp
baar. Misschien zei David Lynch het nog het mooist: 'Noir has
a mood that everyone can feel. It's people in trouble, at night,
with a little bit of wind and the right kind of music. It's a
beautiful thing.'
Wat is nu eigenlijk dat neo-noir? Een genre waarin misdadigers,
fatale vrouwen en andere randfiguren als helden gevierd